Papierwinkel

Wat me altijd verbaast en verontrust is dat we in een van de rijkste landen van de wereld leven terwijl gezondheidszorg, onderwijs en veiligheid financieel maar niet goed geregeld kunnen worden. Misschien is het een simpel begin van dit stukje, maar ja, het wordt nooit helder uitgelegd waarom het niet lukt. Wie zou dat moeten doen?
Kan toch niet dat steeds meer fysiotherapeuten stoppen! Komt in belangrijke mate door de zorgverzekeraars, begrijp ik zonder dat ik het weet of ik het goed begrijp, maar volgens mij wel. Te weinig geld, te grote werkdruk.
Mijn lichaam heeft een nogal eigenzinnige dynamiek die ik soms moeilijk kan kanaliseren. Daarbij vraag ik er te vaak meer van dan dat lichaam te bieden heeft. Snel en kort samengevat: ik ben vaste klant. 
Tot een paar jaar terug bezocht ik er een van de oude stempel. Ik kan niet zeggen wat die oude stempel precies betekent, maar hij had een andere uitstraling dan zijn jonge collega’s die me tegenwoordig door hun behandeltafel heen proberen te duwen.
Hij had grote, warme krachtsporthanden en was uiterst melancholiek. Zijn emoties staken sterk de kop op wanneer hij over `de papierwinkel’ begon. Die maakte zijn vak minder aantrekkelijk, om het mild te zeggen.
Papierwinkel is een log woord dat altijd meteen overbodigheid suggereert en tijdverlies natuurlijk.
Zijn voornaamste werk vonden hij en ik, was mijn lichaam levensvatbaar kneden, maar altijd moesten we ook even gaan zitten. Dan zocht hij naar formulieren op zijn computer. Zijn vingers en de toetsen vormden geen fijne match.
“Als je een cijfer aan je pijn moest geven, 10 is heel erg en 1 nauwelijks, wat zeg je dan?”
Hij sprak deze vraag bedroefd uit. Het was niet alleen mijn pijn.