Jungle

Het is een wachtplein met daaromheen zes poliklinieken. In een daarvan moet ik zijn en als je daar zit te wachten, ben je midden in de wereld. Zo voelt het. Nog niet zo lang geleden nam ik weleens een boek mee, maar dat hoeft niet meer, er valt om je heen genoeg te beleven. Dat ik me erop verheug, is te veel gezegd, maar ik ben altijd wel nieuwsgierig.
Is bijvoorbeeld sterk te merken dat het zomer is. Sommige patiënten – dat zijn de meesten van ons daar - zien eruit alsof het ziekenhuis bij de camping hoort. Ieder moment kunnen ze gaan barbecueën of leuk met een bal spelen. Hun kleding hoort bij die zomerse ontspanning, korte broeken die ook zwembroeken zouden kunnen zijn, grappige hansopjes, slippers natuurlijk, nogal wat volwassen mensen hebben zich in een kleuteroutfit gestoken, maar ja, dat hoort bij de zon en intense recreatiegebieden. 
Ik kijk er gefascineerd naar en stel me voor dat zo iemand vanochtend voor de spiegel stond en dacht: moet dadelijk naar het ziekenhuis en daarom doe ik dát aan.
Veel rugzakken! Veel ervan zijn erg vol. Altijd vraag ik me af wat er toch allemaal in zit, niet alleen hier, maar ook in het dagelijks leven in het algemeen. Veel deelnemers aan dat dagelijks leven lijken op weg naar de jungle te zijn.
Sommige rugzakken zijn heel dun. Misschien zit er alleen een gekookt ei in en een piepklein zakje zout. 
Bij de balie sta ik achter een middelbare man, korte broek, grote nieuwe gymschoenen, T-shirt met zeilbootjes erop en een rugzak die bijna uit elkaar knapt. 
De medewerkster stelt een afspraak voor. De man zegt nijdig dat hij dan op vakantie is. Ze vraagt wanneer hij terug is. Hij antwoordt: “Dat weet ik dus niet.”
Het is vooral dat `dus’.