Geleerd

Het wordt leger om me heen, bijna iedereen is vakantieganger geworden, het merendeel tot op het bot gestrest. De radio gaf me zaterdag en gisteren ook veel informatie over hoe de wegen in Europa eruitzagen. Mij ontspant het zeer daarvan kennis te nemen aan de keukentafel. Ik hóór de gesprekken in de auto’s: de irritatie, de pogingen de moed erin te houden, de irritatie die daardoor verhevigd wordt, iemand die verwilderd schreeuwt:
“We hadden afgesproken niet over de file te zeiken!” Rond de keukentafel is het verfrissend stil.
Ah, de drukte op Schiphol! Die geeft mijn ontspanning een parmantig zetje. De zekerheid niet weg te moeten zorgt ook voor een soort vakantiegevoel.
Als het leger om me heen wordt, wil dat nog niet zeggen dat ik die leegte lastig vind. 
Allereerst is leegte prettig omdat er ruimte komt voor van alles, terwijl dat ook weer niet per se nodig is, want de zomer is het sussende seizoen van kalm-aan-dan-breekt-het-lijntje-niet. Heb ik het niet over de mensen die het beroepmatig van de zomer moeten hebben. Op hen ben ik niet jaloers, want de zomer kan zich grillig gedragen.
Die leegte geeft de ook wat terug: het vakantiegevoel dat ik ken uit mijn leerplichtige jaren. Na de onthutsende jaarlijkse sportdag liep ik naar huis met het besef dat ik pas over zes weken weer op school zou zijn. 
Ik weet dat de scholieren van nu die zes weken beziggehouden moeten worden. Vroeger was haast niets beter, maar die periode kende dat probleem gelukkig niet. 
In die lange tijd ging ons gezin twee weken weg en de voor de rest moest je het zelf maar zien. Dat deed ik graag: het zelf maar zien. Nog steeds. Veel van geleerd. Als je het zelf maar moet zien, zie je weergaloos veel.