Been

In deze tijd heb je vakantiegangers, thuisblijvers en reizigers. Tegen die laatste groep moet je niet zeggen `Prettige vakantie’, want een reis is wat anders dan vakantie, een ander soort inspanning, ook een andere intentie, het gaat niet alleen om de recreatie, nee, vaak is het de bedoeling dat je jezelf beter leert kennen, wat op vakantie ook kan gebeuren, maar dan is het meer per ongeluk. Als je denkt dat een reis ook vakantie is, neem je de reis niet serieus, en de reiziger dus ook niet. Beetje uitkijken geblazen. 
Wat ik als thuisblijver wel aangenaam en ook hándig vind, is dat de vakantieganger en reiziger foto’s die van belang of tekenend zijn, meteen doorsturen. Je mobieltje maakt een geluidje en ah, daar is er weer een. Je kunt dan wat je ziet, op eigen wijze verwerken.
Niet zo lang geleden was het zo dat de teruggekeerde vakantieganger of reiziger met een ontzettend grote hoeveelheid foto’s bij je op bezoek kwam. Terwijl je de glazen op tafel plaatste, maakte je een schatting: het zijn er zeker honderdvijftig, half minuutje per foto, zitten er vast tussen die om enorme toelichting vragen, dus we zijn ruim een uur of twee bezig. 
In mij begon na een uur lichte wanhoop benauwend te grommen, terwijl ik ook last kreeg van mijn belangstellende glimlach.
Fantastisch dat je nu paar keer per dag op de hoogte wordt gebracht. Je hoeft niet meer om de haverklap hartstikke enthousiast te reageren en hebt razendsnel een effectieve opmerking paraat als de vakantieganger of reiziger zich weer meldt: “Wat goed dat je bij zonsondergang naar de Taj Mahal bent gegaan!” Of: “Zeker lekker gedanst in Acapulco!”
Of: “Hoe is het nu met Barts been?”
Als thuisblijver heb je ook wat ruimte.