Fenomeen

Zal nooit ophouden: in onze bioscopen is weer een film te zien waarin de duivel zich in een jonge vrouw vestigt en dan komt er een priester die aan dat ongemak een einde maakt. Lukt niet meteen. Eerst laat de duivel de vrouw vanuit haar bed een heleboel ellende veroorzaken en tussendoor spuugt ze veel viezigheid uit, letterlijk en figuurlijk.
Dit soort films blijf populair, omdat we gefascineerd zijn door hoe Het Kwaad zich in ons kan manifesteren.
Wie herinnert zich niet The Exorcist uit 1973? In die tijd verontrustte ons niet zo veel, daarom was die film een gat in de markt. Maanden voorafgaande aan de vertoning werden we gewaarschuwd: zoiets hadden we nog nóóit gezien. Tijdens de voorfilmpjes in de bioscoop, rinkelden de alarmbellen onstuitbaar: dit wordt héél eng.
Gealarmeerd gingen we massaal naar de bioscoop en ja, het was niet mis, de duivel was een buitengewoon náár fenomeen.
Daarna kwamen er veel films die beetje op The Exorcist leken, nee, niet beetje, enorm. Heb er veel gezien, zeg zo waarom.
Nu dus een nieuwe: The Ritual, met de geweldige Al Pacino in een van de hoofdrollen, als zonderlinge priester. Ik ga er niet heen, nee, die belangstelling is verflauwd, maar ik zag wel beelden: weer dezelfde, vrouw, bijna altijd een vrouw, die rare taal gaat uitslaan en af en toe zweeft en daarom op haar bed moet worden vastgebonden, enzovoort.
Wat me in films als deze fascineert, en daarom keek ik vaak, is hoe het gewone leven langzaam verandert. Alles lijkt te normaal voor woorden en ineens is er iets, kleinigheid, verstorinkje. Niet iedereen in de film heeft dat in de gaten, maar wij, kijkers wel.
Uit de bioscoop gekomen kijk ik anders om me heen dan daarvoor.
Moet ook.