Geborgenheid

Natuurlijk kun je de zon geen gedrag toeschrijven, maar in de herfst is dat anders dan in de zomer, minder opdringerig, zachtmoedig, ja. Hoort ook bij het seizoen, waarin we met onze neus op de vergankelijkheid van veel worden gedrukt. Het licht hoort erbij, de geuren ook.
Over geur wil ik nog iets kwijt.
In de zomer houd ik niet van terrassen, omdat ze zo autoritair bevolkt zijn. In de herfst is het anders, mits je in de ochtendzon zit. Op zo´n terras zat ik gisteren. 
Ik wacht op iemand met wie ik heb afgesproken voor een zakelijk gesprek, dat door de herfstzon misschien wat minder zakelijk kan zijn. Ik ben te vroeg, wat ik altijd ben, overal.
Doordat ik te vroeg ben, raak ik verzeild in extra tijd. Ik mijmer over mijn boek dat ik bijna klaar heb en dat nog om paar beslissingen vraagt. En ineens heb ik er een, moet het anders zeggen: beslissing overkomt me, een belangrijke. Stemt me tevreden, meer nog: triomfantelijk.
Op dat moment passeert een vrouw me. Met een hondje. Ze gaat een paar stoelen verder zitten en pakt uit een plastic tas een boek dat ze glimlachend openslaat.
In haar voorbijgaan liet ze een geur achter die er nog steeds is. Iets bloemigs, veldbloemigs, niet te zoet. Aangename geborgenheid, die sfeer. Geur is erg goed voor mijn humeur.
Er zijn apps die je vertellen naar wat voor vogel of welke muziek je luistert of hoe het zit met de wijn die in een restaurant op tafel staat. Jammer dat er niet een app is voor geuren.
Jammer dat je zoiets ook niet kunt vragen, beginnend met: “U ruikt zo prachtig, daarom…” Voordat je er erg in hebt, klinkt in de verte een woedende sirene.
Mijn geheugen voor geuren werkt sterk, deze sla ik op bij die een herfstdag betoverend maken.