Toontje

Toen ik drie jaar was, lag ik in het ziekenhuis. Toestand was ernstig, hersenvliesontsteking, benen waren verlamd, wat jammer was want nog niet zo lang ervoor had ik lopen geleerd, is later weer goed gekomen. De meeste medische handelingen staan me niet meer zo bij, wel herinner ik me hoofdpijn en dorst en die benen natuurlijk, maar het ergste was dat mijn ouders niet bij me mochten komen. Hun kind was besmettelijk. Wat ze mochten, was achter een glazen deur naar me zwaaien. Die glazen deur was vanuit mijn positie ver weg, bijna een andere wereld. Hakte erin. Van zoiets heb en houd je als kind lang last, ook als geen kind meer bent, de angst alleen te worden gelaten zonder dat je dat wilt.
Als mijn moeder acht jaar geleden door was gegaan met leven, was ze vandaag 100 geworden. Vaak vertelde ze over die periode in het ziekenhuis. Op mijn verjaardag altijd: “We waren zo bang dat je het niet zou halen.”
Ik dacht er weer aan toen ik dinsdagavond minister Van Weel in een praatprogramma zich hoorde verzetten tegen de behandeling van doodzieke kinderen uit Gaza in onze ziekenhuizen. Gisteren konden we in deze krant ook lezen over dat verzet. Waarom is dat? 
Iedere keer beweert de minster op een hoogst gewichtig en meelevend toontje dat het écht beter is dat ze in de regio geholpen worden. Dat is helemaal niet waar. Hij is bang voor de ouders van die kinderen, dát is het, want die willen vast mee, omdat ze hun kind niet alleen willen laten. Die kinderen worden dan angstiger dan ze al zijn en ze hebben hun portie onderhand wel gehad.
Waarom is de minister zo bang dat te zeggen? Kan alleen schaamte zijn. En er is natuurlijk de dwingende vinger van de heer Wilders. En de verkiezingen!