Pet

Het boek van Marjolein Faber, Mij krijgen ze niet klein, zal ik niet lezen. Ik houd niet van boeken waarvan de titel de afloop verraadt. Bovendien heb ik wel wat anders te doen.
Was verbaasd dat ze woensdagavond in het praatprogramma van Jeroen Pauw zat. Ik dacht dat ze daar niet aan deed, ook omdat haar chef Wilders telkens zei dat het niet de bedoeling was en daarom zelf ook nooit aanschuift. (Dat is het woord: je gaat er niet zitten, nee, je schuift aan, alsof je toch in de buurt was.) Waarschijnlijk heeft haar slimme uitgever het contractueel bedongen: “Minstens één televisieoptreden, mevrouw Faber.” 
Over wat ik niet gelezen heb, mag ik niet oordelen, maar ik weet zeker dat ik er ook niet over hoef na te denken toen ik haar aan het woord hoorde. Waar het om gaat is dat mevrouw Faber gelijk heeft, in alles, en daar valt eigenlijk niet over te praten.
Jeroen Pauw deed een poging en nog een, maar het werkte niet. Ze gaf antwoorden die we al kenden. Daarvoor hoeven we het boek niet te lezen. 
Je snapt waarom zij en haar geestverwanten niet in praatprogramma’s willen. Ze zijn niet in staat tot een gedachtewisseling, wat komt doordat ze niet geïnteresseerd zijn in de achtergrond van een vraag, anders gezegd: niet geïnteresseerd zijn in de gedachten van degene die de vraag stelt.
Dan kom je eigenlijk tot niets. Kun je het net zo goed schriftelijk afdoen.
Opmerkelijk was dat ze nogal dol was op haar status als minister, wat iets anders is dan de inhoudelijke uitstraling. Je ziet het ook bij functionarissen die niet héél veel voorstellen, maar toch wat in het openbaar moeten doen. Ze krijgen een pet op en een microfoontje om. En dan hebben ze ineens macht, wordt de orde hún orde.