Licht

Beetje verbaasd was toen ik eerder deze week hoorde wat het meest stressvolle beroep is in dit land. Werd met zwaar geschut onderzocht en er kwam uit: apothekersassistent.
Ik had het in een andere hoek gezocht, vooral in een ziekenhuis. Ook op scholen. En natuurlijk in de keukens van toprestaurants. Van die locatie zien we vaker beelden dan van eerder genoemde, een topkok die met bovenmenselijke concentratie een gemarineerd marmottenmaagje op een bedje van Bulgaarse bergsla drapeert en ondertussen alle andere werkers in de keuken hard en dwingend tot de orde roept. Zelfs als kijker word je hier bloednerveus van.
Maar nee, de apothekersassistent scoort hoger. In het journaal zag ik een interviewtje met een vriendelijke vrouw die zei dat ze na thuiskomst eerst een tijdje gestrekt op de bank moest, bekaf. Kwam doordat er veel niet in voorraad was en de reacties van de klanten daarop.
Op doktersadvies ben ik regelmatig in de apotheek bij mij in de buurt. Daar doen zich zelden ongeregeldheden voor. Wij klanten moeten dat ook niet in onze verwende hoofden halen. Alle assistenten die daar achter de balie zitten of staan, meestal zitten, stralen uit dat ze aan hun lijf geen polonaise dulden, allemaal vrouwen trouwens, nou ja, heel soms een man, in een knusse trui, die van alles mag opbergen, maar verder net als wij, klanten, beter zijn mond kan houden. 
Ik maak vaker dan me lief is chagrijnige mensen mee, maar daar in de apotheek kan het niet op. Zonder uitzondering zijn ze woedend op alles wat leeft en adem heeft. Bij chagrijn doe ik altijd mijn best met wat humor het licht aan te doen en soms, héél soms lukt het. Piepklein glimlachje. Ga ik voldaan de deur uit. Dat weer wel.