Even terug naar het Journaal van dinsdag. Daarin was veel brandend wereldnieuws aan de orde. En daartussen dook ineens onze songfestivalzanger Joost Klein op, beelden van zijn eerste repetitie, vooral foto’s. Behalve de zanger zagen we een man die matig als vogel verkleed was. H... lees meer
Jano van Gool
In de Pers
Recent
Er zijn nog geen toneelstukken toegevoegd
Freude
Koningsdag vind ik alleen aantrekkelijk in de vroege ochtend wanneer iedereen zich voorbereidt op een chaotische feestdag die in de middag wild wordt opgeëist door de schorre bierdrinkers. Ik liep rond achten over de vrijmarkt in mijn buurt. Mooi zonlicht, nog niet veel herrie. Ik zag onder meer een jongen van een jaar of negen achter een rood kleedje waarop zijn kindertijd stond uitgestald, beren en dieren in de berensfeer, dinosaurussen, auto’s, spelletjes die er lelijk uitzagen. Aan de jongen was te zien dat hij er niet van harte zat. Hij keek vaag boos en ook weemoedig – kan samen gaan, zeker wanneer je kindertijd zich op een kleedje bevindt en misschien wel niemand die spullen wil hebben. Waarschijnlijk was dit een opdracht van de huiselijke overheid: ruim de boel nu maar eens op! Ik probeer dan te denken aan waaraan ik denk dat de jongen denkt. Je zit in een tussentijd: er is iets voorbij en wat komen moet, is nog ver weg. En ondertussen ziet iedereen je! Een eindje verder kraste een dun meisje Alle Menschen werden Bruder op een gloednieuwe viool. Ode an die Freude heet het officieel, een goed bedoelde compositie die in de behandeling van het meisje een schraal leven kreeg. Ze had er geen zin in, dat was enorm duidelijk, ze wilde waarschijnlijk Leuke Dingen doen met vriendinnen, maar voor het open raam achter haar zaten haar ouders die nogal dwingend keken. Zij hadden een bedoeling, hun dochter niet. Het meisje had veel te plechtige kleding aan, in haar ogen gromde wanhoop. Ik haastte me naar huis.
Columns
-
-
Heel lang was het gisteren Koninginnedag. En vandaag Dag van de Arbeid. Laatste is zo gebleven, maar wie staat er nog bij stil? Ik ook niet op volle kracht, maar toch even.
-
Weer kwam ik een dooddoener tegen die mijn goede humeur een behoorlijke optater gaf. In het doodlopende proces dat voor de vorm nog zo dynamisch formatie heet, werd Caroline van der Plas een vraag gesteld die haar niet beviel. Ging over een scenario waarover het Centraal Planbur... lees meer
-
Aan Emmen dacht ik niet vaak. Ik verwachtte dat daar zaterdag verandering in zou komen. Ook daarom zette ik de televisie aan, nieuwsgierig naar de avonturen van de Koninklijke familie. Al een paar dagen hoorde ik in radioprogramma’s korte berichten over sjoelen.
-
Het lijkt eenvoudig, ik bel de wasmachinekoning, vraag wanneer het apparaat bezorgd kan worden en meld wanneer ik volgende week met open armen thuis ben.
De specialist lacht corrigerend: “Volgende week is het meivakantie.” -
Aan dooddoeners heb ik altijd een hekel gehad. Meestal zijn ze hartstikke waar, daar niet van, maar ze doen wat het woord zegt, ze kunnen ieder gesprek om zeep helpen. Is soms nuttig, want niet alle gesprekken zijn hoogst wenselijk, maar toch.
“Er zijn ergere dingen.”
... lees meer -
Wanneer binnenkort de eindexamens weer begonnen zijn, staan in sommige kranten de opdrachten waarmee scholieren geconfronteerd worden. Soms doe ik mee, niet omdat ik dat leuk vind, maar om na te gaan of een en ander nog werkt in mijn hoofd. Alles wat met rekenen te maken heeft,... lees meer
-
Van de kinderen die ik ken, weet ik niet of ze ooit van de kindertelefoon gebruik hebben gemaakt. Misschien houden ze dat contact ook voor zich. In mijn kindertijd was zo’n telefoon er niet, maar kinderen zaten toen ook nog anders in elkaar, ook omdat de tijd anders was.
-
Soms vergeet je goed op te letten. Ik weet bijvoorbeeld niet wat de digitale euro is. Kom ik tegen in een artikel over de knauw die het vertrouwen in Máxima heeft gekregen. Wist ik ook niet, maar er zijn mensen die haar scherper in de gaten houden dan ik. Die mensen manifesteren... lees meer
-
Wanneer NEC kans maakt op groot of klein succes moet ik altijd aan kapper Van Dale denken. In mijn jonge jaren woonde ik op de Hengstdalseweg in Nijmegen-Oost. In het souterrain op de hoek was de salon van kapper Van Dale, hoewel salon misschien een iets te groot woord is.
-
Zojuist ontving ik een uitnodiging van een sportclub, een sóórt sportclub, een andere dan die waar ik heen ga, je kunt er ook veel aan je geestelijke conditie doen. Het is een chique club, daarom was de tekst van de uitnodiging in het Engels, op één woord na, en om dat woord gaa... lees meer
-
In een winkel vol wasmachines zeg ik tegen de verkoper dat ik een wasmachine zoek. Hij knikt vol vriendelijk begrip, heeft een gemoedelijke uitstraling en zijn sociale vaardigheden zijn zichtbaarder dan zichtbaar. Ik zeg dat de oude kapot is, dat het net is alsof dat draaiding…... lees meer
-
Het is wijsneuzerig je altijd af te vragen of iets zin heeft. Zinloze dingen of gebeurtenissen kunnen vaak een wonderlijke schoonheid hebben. Maar als iets ontzettend zinvol bedoeld is, kan het zinnig zijn je af te vragen of het werkt.
-
Zonder dat ik er erg of zin in had raakte ik op een feestje verzeild in een gesprek over Johan Derksen. Zonder dat ik zichtbaar gaapte, gaapte ik wel. Dat doe je niet op een feestje, over Johan Derksen praten. Wat mij betreft nooit en nergens, maar ik geloof dat ik hierin alleen... lees meer
-
Eergisternacht kwam de wereld wéér meer in brand te staan. Voor mijn sportbeoefening zette ik gisterochtend bezorgd de radio aan. Daar speelde het oorlogsnieuws geen rol. In het kalme programma Vroege Vogels werd bekendgemaakt welk insect Insect van het Jaar was geworde... lees meer