Dwalen

Laatste column van het jaar. Ik ga niet zeggen dat de vorige keer dat ik de laatste van het jaar schreef, erg kort geleden is. Wel dat het jaar toen minder donker leek, ook al was in het begin ervan bij niet zo verre buren een oorlog begonnen, een oorlog die dit jaar steeds minder aandacht kreeg, niet alleen omdat er een andere bij kwam. De wereld is nog grimmiger geworden, ook door andere gebeurtenissen dan oorlogen. En ook is aan de wereld steeds meer te merken dat we er slecht mee omgaan.
De verkiezingsuitslag hier verdeelde het land en verbijsterde velen van ons. Verder geloof ik dat we elkaar nog heftiger zijn gaan bedreigen en beschadigen. Wie het lelijkst schreeuwt lijkt gelijk te krijgen. Er deed zich in het openbare leven weinig voor waarvan je vrolijk en optimistisch wordt.
In mijn eigen omgeving gingen te veel mensen dood of werden te ernstig ziek
Toch blijf ik tegen alle klippen op en op volle kracht geloven in betere tijden en dat we door te blijven zoeken naar de kwaliteit, ons met elkaar verbonden voelen.
Altijd als ik een punt achter de laatste column van het jaar heb gezet, ga ik dwalen door de laatste uren, steeds stiller. Ik kan in de duizenden gedachten die ongericht over elkaar heen tuimelen, niets beter maken dan het is. 
Ik kijk naar films van Laurel en Hardy, luister naar muziek van The Kinks, Vivaldi en Arvo Pärt, blader door een boek met schilderijen van Hopper en lees gedichten van Remco Campert. Ook denk ik na over wat ik mensen ga wensen, het mogen niet van die clichézinnetjes zijn, daarvoor is alles te kwetsbaar. De tijd vraagt om hoopvolle woorden. Wie dit leest wens ik toe dat zich tijdens de jaarwisseling iets aandient dat hartverwarmend is.