Fijn

Het is nu allemaal weer voorbij, de orde van de dag is meedogenloos, maar zaterdag vroeg ik me af hoeveel kerstmuziek een mens kan verdragen. In de meeste winkels klonk die vanaf 6 december. Ik moest er zaterdag in een paar zijn en merkte dat ik me licht ontvlambaar begon te voelen. Weer het rendier met de rode neus, weer de verzekering dat het de meeste wondervolle tijd van het jaar was. Sommige medewerkers van de winkels raakten onderhand ook verschraald. Keer of drie zei iemand “Fijne dagen” tegen me, terwijl de bedoeling was: “Prettige jaarwisseling.”Een caissière verontschuldigde zich zelfs daarvoor. Ik zei dat het niet erg was, dat “Fijne dagen” een uitstekende nieuwjaarswens was, ook al begint het woord fijn aan betekenis in te boeten. Dat laatste zei ik er niet bij, want dat klinkt veel te wijsneuzerig en dat kan niemand hebben op de laatste dag van het jaar.
Misschien ook omdat mijn hoofd nog vol kerstmuziek zat, besloot ik gisteren met de gewoonte te breken op z’n minst even naar het nieuwjaarsconcert in Wenen te kijken en te luisteren. Ik beschouwde het altijd als een noodzakelijk ritueel op de eerste dag van het jaar, terwijl het muziek is die ik moeilijk verdraag. Als reactie draaide ik na afloop de hardste muziek die ik in huis had, en dan rechtte ik mijn rug en keek daadkrachtig naar buiten, naar de lege straat waar af en toe een iets te dikke man in een gloednieuw trainingspak passeerde, min of meer rennend, het vleesgeworden goede voornemen, door de levenspartner naar buiten op gejaagd.
Gisteren zette ik de televisie niet aan en dat luchtte op. Het is verfrissend af en toe met een gewoonte te breken. Iets om dit nieuwe jaar vaker te doen. Fijne dagen!