Fluitje

De voorpagina van deze krant, gisteren, veroorzaakte bij mij enige spanning. Zo moet ik het zeggen: enige spanning. Bijna de helft van alle Nederlanders is bang voor een ramp. En dat ze dan zonder stroom, water en gas komen te zitten. Er is een enquête geweest.
Mij is weer niets gevraagd. Je leest het vaker: het Nederlandse volk vindt dit, het Nederlandse volk vindt dat. Ik doe al lang mee met het leven, maar al die tijd heb ik nog nooit een duit in zo’n zakje mogen doen. Sterker nog: in mijn nabije omgeving niemand. Ja, misschien weet ik dat niet, maar als er gevraagd wordt of je bang bent voor een ontwrichtende ramp, zou die vraag vast ter sprake zijn gekomen.
Soms, als ik bijvoorbeeld op een druk station sta, schiet de mogelijkheid van een gevaarlijke gek door mijn hoofd, met een bom en machinegeweer. Die gekken zijn er. Gedachte die maar even duurt.
Maar aan een ramp die het hele land treft, met uitval van van alles, nee, komt nooit bij me op. Misschien niet realistisch, maar als dat vooruitzicht me gaat bezighouden, kom ik niet meer toe aan waarmee ik normaal bezig ben en ga ik op halve kracht leven. Het leven is te kort om dat te doen.
Blijkbaar stimuleert de Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid ons regelmatig voorbereidingen te treffen voor die forse ellende. Ik let vast niet goed op, maar die stimulering heeft me nooit bereikt. Heb ook geen noodpakket in huis.
Gisteren las ik over de inhoud van dat pakket. Die kwam me niet helemaal onbekend voor, dus ik moet over de ingrediënten ooit hebben gehoord, maar haastte me toen niet naar de winkel voor een fluitje en een kniptang. 
Over dat fluitje ga ik trouwens meteen piekeren. Ik hóór me erop blazen.