Koffers

Zondag zag ik op televisie Mia Nicolai en Dion Cooper op Schiphol. Ze hadden veel bagage bij zich en gingen naar Liverpool om ons land te vertegenwoordigen op het Eurovisie Songfestival. Ze zagen er ontspannen uit en dat was maar goed ook, want ze moesten verslaggevers met domme vragen te woord staan. 
Bijvoorbeeld de vraag hoe ze zich voelden. Ja, ergens snap je zo’n vraag wel, want er was de afgelopen weken veel hysterisch gedoe over de vertolking van hun liedje. Toch blijft het ingewikkeld te verwoorden hoe je je voelt. Dat gevoel leidt meestal een eigen leven in je hoofd en zodra je er woorden voor gaat zoeken, wordt het steeds schraler. `Opgelucht’, dat was, meen ik, de typering.
Vervolgens kwam er de vraag wat er in hun koffers zat. Verslaggevers die belast zijn met dat soort taferelen, gedragen zich graag uiterst melig. Dion noemde een kussen. Ai, was Mia vergeten! Dion zei dat hij ook een boek bij zich had, De Alchemist, van Paolo Coelho, dat hij daaraan altijd veel had. Kwam verder geen vraag over, want een boek is een te ingewikkeld onderwerp op de Nederlandse televisie. Kan bijna niemand mee uit de voeten.
Zaten de achtergrondzangers soms ook in de koffers? Hahaha, even lachen. En daarna zwaaiden ze. 
Heel erg, maar ik had het liedje nog niet gehoord. Soms een flard, maar ik had er geen geduld voor. Keek daarom het praatprogramma van vrijdagavond terug. Daarin zongen ze het lied op een manier die niemand nog gehoord had. Ik vond het intens, een beetje duister, best mooi, het had wat langer mogen duren. Helaas wel te artistiek. Je miste coupletten die aan het eind lekker spannend popelen en een bevrijdend refrein. En iemand als Floor Jansen. Dan was het menens.