Lichtvoetig

Nog niet zo lang geleden: in het journaal zien we onze demissionaire premier lachend en levendig als altijd de grote Europese vergaderzaal binnen swingen. Hij loopt op een groepje af, plukt daar letterlijk een vrouw uit, volgens mij een premier van een Baltische staat, neemt haar dwingend mee naar een stil plekje, kust haar vervolgens ontzettend hartelijk en snijdt dan een kwestie aan, hun gezichten dicht bij elkaar. Je ziet meteen dat daar spijkers met koppen worden geslagen.
Of hoe hij ongekend lichtvoetig de trappen van het Elsysée bestijgt op weg naar een omhelzing door Macron. Ga zo maar door: corrigerend tegenover vriend Bibi zitten of in Oekraïne zwaaiend uit een trein stappen.
Niemand kan dat zoals hij. In bijna iedere omgeving voelt hij zich thuis, meer nog: iedere omgeving eigent hij zich toe. Hebben we ooit een premier gehad met zulke ijzersterke sociale vaardigheden? Ja, de heer Lubbers kon er ook wat van, maar het was altijd te zien dat hij op iets broedde. Dat maakte zijn aanwezigheid ook een beetje zwaar. 
Heeft premier Rutte helemaal niet. Hij maakt altijd de indruk dat iedereen opgelucht op hem wacht, ook daarom verheugt hij zich zichtbaar alles wat er komen gaat. Dat hij houterig zijn talen spreekt, maakt niet uit.
Ik kijk er met bewondering naar. Wat ik niet had verwacht is dat ik hem zal missen. Er gaat een andere wind waaien. En in die wind gloort een nieuw kabinet. 
Verbazingwekkend is het niet dat Johan Remkes wordt genoemd als nieuwe premier. Mij schiet ook niet zo gauw een andere naam te binnen. Degelijk, betrouwbaar, hartstikke bekwaam, maar ja. Als we bijvoorbeeld aan Ursula von der Leyen denken. Zien we haar enorm gekust worden door de heer Remkes?