Luchtig

Op de markt zie ik ze heus wel staan, mannen en vrouwen met opvallende jasjes aan, flyers onder de arm en een wervende oogopslag, ook van de partij waarop ik volgende week ga stemmen. 
Laatste overkwam me de afgelopen jaren niet zo vaak: dat ik het nu al wist. Ik bleef lang zwevend en daar had ik verder geen bezwaar tegen, best lekker tijdje zwevend te zijn.
Bij deze verkiezingen dus niet. Als er in een televisie- of radioprogramma gedebatteerd wordt, ga ik ontspannen wat anders doen. Hoef ik me ook niet op te winden. Opwinden is trouwens een groot woord, een beetje opwinden misschien. Komt vooral omdat ik me dan afvraag waarom ik een standpunt niet eerder hoorde. We weten allemaal dat veel beloftes schraal zijn en vooruitzichten volgende week om deze tijd al verbleekt. Niet verbazingwekkend, zo gaat het altijd, maar doordat ik me met iets anders ga bezighouden, heb ik er geen last van.
Ben niet zo vaak ergens enorm zeker van, maar nu dus wel. Misschien is dat aan me te zien, want op de markt spreken de folderende partijleden me niet aan. Op verkiezingsavonden worden ze fel bedankt, niet zelden in wilde bewoordingen: dat ze hun stinkende best hebben gedaan, het vuur uit hun sloffen gelopen met het snot voor de ogen enzovoort. Op mijn markt merk ik het niet, ze staan losjes te lachen. Als ik hen passeer, houden ze hun folders bij zich. Prima, ik hoef geen folders, weet wat me te doen staat.
Omdat ik net als iedereen behoefte heb aan een kers op de taart, vulde ik de stemwijzer in. Om het luchtig te houden besloot ik iedere vraag spontaan te beantwoorden. En ja hoor, ik kwam uit bij de partij die ik in gedachten heb. Is zo ongekend voor me dat ik vaag bezorgd raak. Nu dat weer.