Neutraliseren

Kan troostrijk zijn als je weet hoe het heet wat je mankeert. Erkenning ja.
Ik lees een artikel over Nederlanders die met skivakantie (`naar de sneeuw’) gaan. De meeste skiërs overschatten zichzelf, denken dat ze er érg goed zijn, terwijl ze er weinig van terechtbrengen. Daarom keren er veel in het gips terug.
Die overschatting heeft in de psychologie een naam gekregen: het Dunning-Kruger effect. Dus denken dat je iets beter beheerst dan daadwerkelijk het geval is.
Ik had daar geen last van toen ik begin jaren 70 zelf in de sneeuw was. Terwijl ik de ski’s aan mijn schoenen probeerde te krijgen, kwam ik om de haverklap ten val. Ik wist genoeg. De vrienden met wie ik was, haastten zich naar de pistes en ik ging lekker met een boek ergens in de winterzon zitten. Zo nu en dan een korte wandeling, rustig lunchen in een inheemse uitspanning, roggebrood met berggeitenkaas, en ’s middags weer met dat boek in de winterzon en de laatste korte wandeling was naar het café waar ik op mijn uitgeputte vrienden wachtte.
Daar en toen was dus geen sprake van het Dunning-Kruger effect, maar in mijn dagelijks leven steekt het wel de kop op, wat altijd begint met het zinnetje: “Doe ik wel even.” Meestal is dat eruit voordat ik er erg in heb.
Ik moet dus leren het Dunning-Kruger effect bloedserieus te nemen en gewoon toe te geven dat je iets echt niet kunt. Met zo’n psychologische term achter de hand sta je best sterk.
“Hoe vaak heb je nu al beloofd die lamp te repareren?”
Ik zeg niet dat ik het geheim houd het al een keer te hebben geprobeerd.
Wat ik wel zeg: “Het Dunning-Kruger effect in mij moet ik écht neutraliseren.”
Gevolg kan pittig conflictje zijn, maar alles is een kwestie voor doorzetten.