Onafhankelijkheid

Soms moet je stoppen met over kwesties na te denken. Bijvoorbeeld over objectiviteit, over wat dat moet zijn.
Het zal niemand ontgaan zijn dat de documentaire over Jesse Klaver volgende week maandag niet wordt uitgezonden. Misschien nooit. Maar wie die wil zien, zal er snel naar kunnen kijken, misschien nu al. Het woord documentaire is door sommige mensen moeilijk uit te spreken, daarom is het docu, vergelijkbaar met het mooie woord bibliotheek, dat graag vervangen wordt door bieb, alsof het een ballenbak is waar voortdurend geinige geluiden te horen zijn.
De docu is gemaakt door Joey Boink, een vriend van Jesse Klaver en bovendien betrokken bij de verkiezingscampagne van GroenLinks. Maak je daarom een minder interessante docu? Natuurlijk niet. Maar niet objectief. Geen enkele docu is echter objectief, anders zou het een saaie en vooral nietszeggende docu zijn.
De opdrachtgever van Joey Boink, BNN-Vara, wist hoe het zat toen ze tegen hem zeiden dat hij de docu kon maken. Ze gaven hem er geld voor en stelden zendtijd te beschikking. Als de omroep bang was dat kijkers veronderstelden dat ze naar een volstrekt objectieve docu gingen kijken, hadden ze van tevoren kunnen waarschuwen: “Deze docu is niet objectief!” Geen vuiltje aan de lucht, zou je denken. Maar toch. Vuiltje van de PVV en Forum voor Democratie. Die hebben de docu niet gezien, maar hadden bezwaar en vroegen zich af hoe het zit met de journalistieke onafhankelijkheid. Even lachen.
De directeur van de omroep heeft het ineens over integriteit – o, dat geplaagde woord! En dat we `met z’n allen’ niet moeten willen dat daarover twijfel bestaat. Ik denk dan: scherpe waakzaamheid is geboden. Met z’n allen.