Saus

Ja, ik heb weleens sprinkhanen gegeten. Hier in Nederland, Arnhem om precies te zijn, 2006. Of ze speciaal voor consumptie waren gekweekt, weet ik niet. Volgens mij hadden de gastvrouw en gastheer ze in ieder geval niet zelf gevangen. Doet er misschien niet toe: ze wáren er, gefrituurd, meen ik. 
Misschien ga ik er nu anders mee om, maar toen kwam het niet in me op te zeggen: “Leuk, sprinkhanen. Waar komen ze precies vandaan?” Ik was vooral overrompeld door het aanbod, wat ik vaker heb als er iets intens voor het eerst gebeurt. En ik zeg het eerlijk: ik voelde ook enige weerstand waarvan ik niet weet of ik die met angst te maken heeft.
Ze lagen in gezellige bakjes, voor iedere gast een, en er stonden ook schaaltjes met een érg sterke rode saus erin. Als de sprinkhanen niet tijdens het fituren waren overleden, zou het zeker in deze saus gebeuren. 
Ik probeerde weer te doen of ik Man van de Wereld was en keek zo losjes mogelijk naar de sprinkhanen, wat me een goede voorbereiding leek op het moment dat ik ze naar mijn mond zou brengen. Koortsachtig had ik het ook over iets anders dan de sprinkhanen. Over grappige gebeurtenissen, herinner ik me vaag. Maar ik kon de boel niet blijven uitstellen. Het viel mee, leek vaag op bacon, maar ja, ik eet nooit bacon.
Ik begin hierover nu ik lees over de tentoonstelling Voedsel van morgenin Amsterdam. Als ik het goed begrijp is daar al de plofsprinkhaan te zien en te eten. Dé snack van 2030, wordt voorspeld. Het woord plofsprinkhaan zegt wat het is. Gekweekt! Ik heb uitgerekend hoe oud ik in 2030 ben. Dat valt mee, ik ga vast fanatiek roepen dat ik alleen maar sprinkhanen eet die een goed leven hebben gehad. Anders sprinkhaanvervanger!