Scenario

De stralende en monter stemmende aanwezigheid van Dionne Stax kan natuurlijk niet lang genoeg duren, maar ineens ben je toch blij dat het allemaal voorbij is.
De dag na de verkiezingen is te vergelijken met nieuwjaarsdag: er breekt een nieuwe tijd aan, maar wat die nieuwe tijd ongeveer behelst, valt met geen mogelijkheid te zeggen. Je staat katerig met grote ogen voor een verse fase van de toekomst, maar waar je ook kijkt, nergens is er iets wat je houvast biedt. Het doet me denken aan een verhuizing in mijn kindertijd. We gingen in een nieuwe wijk van de stad wonen. Overal om ons heen werd er gebouwd. Mijn ouders waren dozen aan het uitpakken. Ik liep in de weg, daarom zei mijn moeder: “Ga maar lekker buiten spelen.” Met tegenzin ging ik naar buiten. Het was bijna middag. De zon scheen fel. Ik had het gevoel nog nooit zo veel buiten te hebben gezien. En natuurlijk had ik nog geen idee met wie ik moest spelen of waar ik met spelen moest beginnen. Dat heb ik altijd op nieuwjaarsdag en dat wil ik het liefst heel stilletjes nergens zijn.
Vandaag krijgt de lente eindelijk echt alle ruimte. Ik ben blij dat we voorlopig niet van alles hoeven te horen wat we de afgelopen weken en zeker de afgelopen dagen om de haverklap hoorden, zoals: Het komt erop aan. Zoals: De enige echte peiling. Zoals: Elke stem telt. Zoals: Scenario. Zoals: Alles uit de kast trekken. Zoals: Keihard knallen. En ook geen slappe grapjes makende lijsttrekkers. Of Jan Roos met cijfers.
Een zinnetje mag wel, want dat hoor ik graag, niet alleen op verkiezingsdag, maar iedere minuut van mijn leven: “Er kan nog van alles gebeuren.” Ik zeg het vaak, vooral tegen mezelf. En altijd krijg ik er energie van.