Slierten

De dinsdag na de volgende is het alweer de derde in september. Ja, als de r in de maand komt, is er geen houden meer aan het jaar. Over de pepernoten wil ik het niet hebben, maar vast wordt ergens al een oliebollenkraam gebouwd en nog voor het eind van de week is er in een praatprogramma een discussie over vuurwerk tijdens de jaarwisseling en alles omtrent Sinterklaas. 
Maar eerst dus Prinsjesdag! Wordt dit jaar toch iets anders. Vanwege een minister die op een geheime plaats afwacht hoe de manifestatie in de Ridderzaal verloopt. Als daar een forse aanslag plaatsvindt, zal hij of zij het land gaan leiden. Die minister heet `designated survivor’. Dat is de titel van een Amerikaanse serie waarin zoiets plaatsvindt. We hebben er blijkbaar geen sterke vertaling voor. 
Als er niets gebeurt, zal die minister de geheime plek verlaten en opgelucht en ook nogal glimmend in een praatprogramma uitleggen waarom deze gang van zaken er nu pas is en dat hij of zij uiteraard niet kan zeggen waar die geheime plek was. “Is het een café, excellentie?”  
Welke minister het wordt, is ook nog geheim. De premier weet het natuurlijk. Hijzelf niet, want dat zou raar zijn en ook lastig.
Ik stel me de thuissituatie van de minister voor. Ik moet het anders zeggen, ik stel me een vrouw voor, niet de minister zelf, maar de vrouw van de minister. “Weet je het echt niet, poepie?” De minister kijkt haar vragend aan. Dan begrijpt hij het: ze is al maanden in de weer met het hoedje, een zwaar folkloristisch hoofddeksel waaraan ze futuristische slierten heeft bevestigd en een veer van een zeldzame pauw. Mag ze zonder hem? Ja, maar dat vindt ze ongezellig. Zit ze ook op een geheime plek? Met dat hoedje op?