Storen

`Even horen hoe het met je gaat.’
Soms valt alles samen. Nou ja, alles? Véél: ik zit een artikel over telefoonangst te lezen, dat je zelfs een cursus kunt volgen als je over die angst heen wilt komen, en dan gaat de telefoon: `Even horen hoe het met je gaat.’
Ik probeer zo min mogelijk te telefoneren, maar geloof niet dat ik telefoonangst heb. Het is iets anders, weerzin, irritatie, soms vreemde woede, ik heb er geen woord voor.
Met enige tegenzin zocht ik op of het waar was van die cursus. Is waar. Je zit dan in de assertiviteitssfeer. Daar begint het probleem natuurlijk: ik ben niet assertief genoeg. Kun je leren, maar ja, ik maak mezelf wijs dat ik wel wat anders aan mijn hoofd heb. Bovendien zie ik er tegenop naar het cursusgebouw te fietsen en in een zaaltje te zitten tussen medemensen die allemaal assertief willen zijn.
Bij de informatie over de cursus telefoonangst, om daarvan af te komen dus, zie ik onder meer staan: `Om telefoneren voor jou gemakkelijker te maken, heb je dus meer ervaring nodig. En daar is maar één oplossing voor: vaker bellen.’
Stop meteen met lezen. Meer ervaring? Ik doe al erg lang mee met het leven en al die tijd ben ik dagelijks best vaak telefonerend in de weer, meestal gespannen. Moet het nog vaker?
Vaak beginnen gesprekjes met: `Stoor ik?’ Is beleefd, maar ik ben niet assertief genoeg om hard `Ja!’ te zeggen, wel dat ik druk bezig ben, maar dat vind ik zo belangrijk klinken, daarom voeg ik er in veel gevallen haastig aan toe: `Maar jij mag me altijd storen.’ Ben dan blij dat ik `storen’ heb gezegd!
`Even horen hoe het met je gaat.’ 
Ik zou het ding uit moeten zetten en minstens een week in la leggen, ver weg in huis. Kijken wat er gebeurt.