Verwarring

Het voelt een beetje aan als een jubileum, zonder dat ik dat gevoel kan onderbouwen. Ik heb het over mijn wandeling naar het stemlokaal. Voor de hoeveelste keer maak ik die? Dat is natuurlijk uit te rekenen, maar daar heb ik vandaag echt geen tijd voor, zeker niet voor die wandeling, want dan moet ik me concentreren op mijn rol van democraat. En daarna doet het er niet meer toe.
Misschien komt mijn jubileumgevoel voort uit de gedachte dat er vandaag meer dan ooit op het spel staat. Dacht ik dat de vorige keer ook? Weet ik nog op wie ik toen stemde? Misschien raakt veranderend Nederland vandaag voor lange tijd in de war. Nu houd ik van verwarring, ik moet wel, maar ik vraag me of wat deze verwarring met ons doet.
Het is nog geen 500 meter lopen naar het stemlokaal. Het is in een school voor jonge kinderen gevestigd. De vorige keer verplaatste ik me in mezelf toen ik voor het eerst naar school ging, niet de kleuterschool, maar de school waar ik ging leren lezen en schrijven, de dag waarop ik me gespannen verheugde.
Ja, de vorige keer dwaalde ik een paar seconden door de sensatie met alles opnieuw te beginnen, opnieuw naar huis te rennen met de twee woorden die ik op de eerste dag had leren schrijven: boom en roos. Op weg naar mijn ouders bedacht ik een verhaaltje waarin die twee woorden heel vaak voorkwamen. Die momenten waren er weer, daar in die school. Wat zou ik anders doen als ik weer opnieuw mocht beginnen? O ja, door die vraag raakte ik even de kluts kwijt en daardoor weet ik niet meer op wie ik stemde. Ik hoop dat ik mezelf niet heb verloochend.
Dat moet dadelijk anders gaan. Ik haal diep adem en begin als democraat aan mijn wandeling, hoofd in de ochtendwind.