Vlinders

We liepen naar school, mijn vriendje en ik, twee jongens van een jaar of tien. Het was een warme dag in de vroege zomer, zonlicht prikte in onze ogen. Er was geen enkele aanleiding, hij zei het ineens zomaar: “Gina.” En ik vulde aan: “Lollobrigida.” Misschien kwam die achternaam er wat minder makkelijk uit dan ik die nu opschrijf, het moet in één keer, een snelle zucht, een woord vol geheimzinnige beloften die als vlinders naar in het licht dansen. Hij zei het nog een keer, ik ook. Daarna waren we een tijdje stil. 
De jaren zestig waren op gang gekomen, de wereld veranderde, maar wij waren nog te jong om aan die veranderingen mee te doen, kinderen, terwijl we ons helemaal geen kinderen meer voelden. Daarom deelden we al twee keer een paar seconden alles wat we ons bij Gina Lollobrigida voorstelden, en dat was zo veel dat we er geen woorden voor hadden, alleen haar naam, die magische naam.
Uiteraard hadden we nog nooit een film gezien waarin Gina Lollobrigida speelde. Was ook vast enorm `boven de achttien’. Het hele echte leven was boven de achttien, we hadden nog een lange weg te gaan.
We kenden Gina Lollobrigida van foto’s in de tijdschriften die onze ouders lazen, en van luciferdoosjes waarop filmsterren stonden afgebeeld, Gina Lollobrigida met zeker drie verschillende foto’s. Soms wezen we naar zo’n foto en keken elkaar alleen maar aan, we konden niets zeggen.
Het adembenemende woord moet er even uit, ook al is het nu strikt ongepast: seksbom. Dat was ze. Er waren er nog een paar, Marilyn Monroe, Brigitte Bardot. Ze waren meer dan dat, natúúrlijk, maar ook seksbom.
Later is naar Gina Lollobrigida een slasoort genoemd, krulsla, lollo rossa en lollo bionda. Ja, zo gaat dat.