Wachtlijst

Zojuist ontving ik een uitnodiging van een sportclub, een sóórt sportclub, een andere dan die waar ik heen ga, je kunt er ook veel aan je geestelijke conditie doen. Het is een chique club, daarom was de tekst van de uitnodiging in het Engels, op één woord na, en om dat woord gaat het: niksen.
De gang van zaken is deze: je meldt je aan, betaalt een bedrag en dan mag je de sportzaal in. Daar staan een stuk of twintig zitzakken, op een ervan ga je zitten en daar blijf je dan een uur. Uiteraard is er een coach die je in de gaten houdt: je moet blijven zitten: niksen.
Voor dit aanbod bestaat veel belangstelling. Er is een wachtlijst.
Terwijl ik de uitnodiging voor de tweede keer lees, vind ik het jammer dat ik zoiets niet heb bedacht. Als ondernemer hoef je niet veel uit de kast te halen: zaal en zitzakken. Misschien wat simpele horeca erbij. Je begint met één zaal, maar ik zie meteen uitbreiding voor me, ja, een klein imperium. Online zijn er ook mogelijkheden te onderzoeken, denk ik.
Ik hoorde ook over een ander gat in de markt. In sommige plaatsen in Nederland zijn cafés voor mensen die verslaafd zijn aan hun smartphone. Is een grote groep. 
Wat gebeurt er in dat café? Bij de ingang betaal je 5 euro en voor dat bedrag mag je je telefoontje in bewaring geven.
Ik citeer een van de uitbaters: “Eerst nemen we 45 minuten voor onszelf, of je kletst wat op fluistertoon. Daarna volgt een half uur om contact te leggen. Ten slotte heeft iedereen weer 45 minuten voor zichzelf. Enjoy.”
Geniaal. Een bezoeker van het café zegt het een soort minivakantie te vinden.
Deze initiatieven maken fijnzinnig duidelijk dat er veel merkwaardigs aan de hand is in dit land. Goed voor een boel vrolijkheid.