Een beroemd boek is De kracht van het nu van Eckhart Tolle. Ik heb het niet gelezen, zal het waarschijnlijk ook niet doen en kan er dus niet over oordelen. Het gaat, geloof ik, over hoe je met je innerlijk moet omgaan, dat je iets moet doen aan de verwarrende dynamiek van al je duizenden gedachten. Ongetwijfeld vat ik het nu te kort door de bocht samen. Veel mensen hebben er baat bij en dat is natuurlijk uitstekend.
Vorige week woensdag sprak de Amerikaanse senator Bernie Saunders in het Utrechtse Tivoli. Zaal was uitverkocht. Na zijn toespraak kreeg hij een hartstochtelijk applaus. Daarna kwam Frans Timmermans op het toneel en die kreeg ook zo’n applaus. Dat beviel Timmermans uiteraard zeer, hij houdt ervan te worden toegejuicht en stelde voor dat Saunders ook tijdens de verkiezingsbijeenkomsten vóór hem aan het woord kwam, bij wijze van voorprogramma. Uiteraard grapje van Timmermans, maar ook weer niet helemaal.
Paar dagen per jaar geef ik les op de Toneelacademie in Maastricht. Daar vraag ik de studenten weleens wanneer ze voor het eerst wisten dat ze later theater wilden maken. Tijdje geleden zei een van die studenten dat het voor haar begon toen ze als klein kind op televisie een oude opname zag van Wim Sonneveld. Hij zong Het dorp. Het lied ontroerde haar, ook omdat ze stille ontroering bij het publiek zag. Dat wilde ze ook veroorzaken, maar dan uiteraard met wat anders dan Het dorp.
Een boek met de titel Organiseer je leven trekt meteen mijn aandacht. Els Jacobs schreef het. Het is nuttig te weten waar je niet goed in bent. Je kunt besluiten er iets aan te doen of het besef zorgt ervoor dat je weet waaraan je vooral niet moet beginnen. Met het organiseren van wat dan ook, heb ik grote moeite, al levenslang. Er moet iets gebeuren dat om een systematische en efficiënte aanpak vraagt, maar ja, wat dan? Met alleen dat inzicht red je het niet.
Voor het begin van de dag ben ik hypergevoelig. Voor veel momenten daarna ook, maar het begin zet de toon. Gisteren was dat: “Uitkijken, pik!” Is vroeg in de morgen, ik ben op weg naar het station, de hemel lijkt nog op een grote teil afwaswater, ik loop over een zebrapad naar de overkant van de straat en dan is er die fietser die razend roept: “Uitkijken, pik!” Hij heeft alle ruimte, ik ben de enige voetganger
Natuurlijk is het begrijpelijk dat er bij de Joden en Palestijnen in Nederland veel emotie is. In deze krant zei een vertegenwoordiger van de Joodse gemeenschap in de Achterhoek: “Het trieste is: je moet altijd op je hoede zijn, oppassen wat je zegt, hoe je je gedraagt. Het zou zomaar kunnen dat ook hier iets gebeurt.” En Amal Karam, kind van Palestijnse ouders, zegt: “De aanleiding is meer dan 75 jaar stapeling van geweld, bezetting, massa-opsluiting, dagelijkse apartheid en onderdrukking.”
In de vroege ochtend schiet het soms door me heen: in mijn puberjaren werkte mijn vader in Amsterdam, op een sociale academie. Hij ging om een uur of 7 met de trein vanuit Nijmegen en daarvoor nam hij een stevig ontbijt tot zich met als voornaamste ingrediënt gebakken spek. Geen bacon, spek. Daar rook het hele huis dan naar. Een geurwekker. Ik ontwikkelde toen een ochtendhumeur dat ik pas vele jaren later kwijtraakte.
De meeste mooie momenten doen zich voor als je die niet verwacht. Vaak ook op plekken die nauwelijks geschikt zijn voor zulke momenten. Ik zit erg laat in de avond in de trein van Nijmegen naar het westen en ben helemaal alleen in de coupé, boek voor me, biertje erbij, zachte muziek in mijn oren. Ah, daar naderen twee conducteurs, een man en een vrouw. Op sommige trajecten doen zich tegen middernacht af en toe problemen voor, daarom kun je beter niet in je eentje controlerend door de trein lopen.
