Wakker worden en meteen aan haring denken. Gebeurt me niet vaak, maar gisterochtend wel. Ik ben nog steeds in het dorp aan zee en de enthousiaste vrouw van de haringkraam had me twee weken al op het hart gedrukt: 15 juni!
Als ik denk `Dát is iets voor mij!’, wil ik meteen de vraag beantwoorden waarom ik dat denk. Schade en schande hebben me dat geleerd. Vaak verdwáálde ik in iets waarvan ik dacht dat het echt iets voor mij was. Of kreeg ik er last van. Dat is natuurlijk niet de bedoeling. Van de sport die suppen heet, had ik nog nooit gehoord. Maar nu lees ik erover en kijk ik naar een foto van mensen die bezig zijn die sport te beoefenen. Het is een sport in opkomst. Dat spreekt me ook aan: dat ik er op tijd bij ben.
Vreemd dat ik me had voorgenomen er niet over te beginnen, maar het toch doe. Gaat hierom: ik ben nu al een week of twee aan zee en iedere ochtend neem ik er een duik in. Vroeg. Weer of geen weer (maar er is altijd weer). `Duik’ is helaas niet het juiste woord. Was het maar een duik, dan was je er meteen doorheen.
Hoe ga ik om met het EK Voetbal? Dat vroeg ik me de afgelopen weken af. Misschien moet ik het anders zeggen: wat zou het met me doen? Ik ben een voetballiefhebber, maar niet verwilderd fanatiek. Als het Nederlands elftal met zo’n belangrijk toernooi meedoet, kijken we in groepsverband. Feestelijke gebeurtenissen zijn dat. Het Nederlands elftal bestaat nog wel, maar alleen nog in naam, het is meer een theoretische kwestie.
Het is de late zomer van 1965, nog een paar maanden en ik word 13 jaar. Halverwege september, ik zit een paar weken op de middelbare school. Vaag heb ik het gevoel dat het echte leven is begonnen, maar ik was toen al iemand die romantisch overdreef zonder erg in te hebben. Bij dat echte leven hoort ook een meisje dat ik al vaak op de tennisclub heb gezien. Soms kijk ik met ingehouden adem naar haar en als ik dat te lang doe, raak ik zo in de war dat ik een beetje vergeet waar ik ben.
Vreemd dat je over iets wat je dagelijks ziet, ineens geen standpunt hebt. Ik doel nu make-up. Tja. Al in zeker drie kranten las ik over de zangeres Alicia Keys, die ik vaak erg goed vind. Die is bezig een trend aan het setten: geen make-up meer. Ja, het komkommernieuws begint zomers op gang te komen! Terwijl ze haar `nieuwe zelf’ voorstelt, zegt ze dat niemand zich hoeft te verbergen. Is inmiddels geen particuliere opvatting van Alicia Keys meer, maar voorzichtig een golfbeweging aan het worden.
Dat ik behalve aan zee zelden op een terras zit, wreekt zich nu: de blauwe wijn is me ontgaan! Nooit gezien, nooit van gehoord, maar ik lees dat het de terrashit van 2016 wordt. Blauwe wijn! Smaakt hetzelfde als witte wijn, maar dat kun je natuurlijk niet zeggen, want er zijn nogal wat soorten witte wijn, maar ik bedoel dat je niet denkt: hé, die wijn smaakt blauw – dus naar iets wat je met de kleur blauw associeert (toiletontstopper). Je kunt er op den duur blauw van worden, maar dat heeft weer niets met de kleur te maken.
Een trefzekere campagne moet een perfecte slogan hebben. Het ritme is daarbij het belangrijkst. Reizigers mogen niet meer op het áller-, állerlaatste nippertje in de trein springen. Springen is hier niet het juiste woord, het is vaak een kwestie van zich tussen de sluitende deuren wringen. Is gevaarlijk en kan bovendien vertraging veroorzaken. Vandaar de nieuwe campagne van de NS.
Meestal is waakzaamheid geboden wanneer je hoort dat er behoefte is aan meer `schwung’. Iedereen weet wat er met schwung wordt bedoeld, maar het is lastig het 1,2,3 samen te vatten. Zelf was ik even niet met schwung bezig, maar ik kwam het woord tegen in een verslag van het CDA-congres afgelopen weekend, de aftrap van de verkiezingscampagne.
Het moet in 1971 zijn dat mijn ouders me meenamen naar vrienden van hen, bij wie we naar de wedstrijd van Muhammad Ali en Joe Frazier gingen kijken. Die verloor Ali, maar misschien vonden we toch dat hij won, door zijn klasse. Was midden in de nacht, ik zat nog op school, achttien jaar. Toen we bij de vrienden arriveerden, stonden er saucijzenbroodjes klaar en glazen wijn. Van die wedstrijd herinner ik me fragmenten en dat we gebiologeerd keken.
