Het liet me niet onberoerd toen ik vorige week de Rolling Stones op Cuba zag landen. Zeker niet toen ze daarna gevieren op de vliegtuigtrap vriendelijk poseerden en zwaaiden. Ik hoor dat er mensen zijn die dan een beetje smalend zuchten: wat zijn ze oud. Zoiets komt niet in me op, nee zeg.
Als ik een volle kamer binnenkom (verjaardag) begroet ik een vriendin en die zegt: `Je gulp staat open.’ Ik knik en zeg dat we dit soort dingen altijd tegen elkaar moeten blijven zeggen. Hoort ook bij de zorgzame samenleving.
Het was een klein en tam verlangen waaraan ik nauwelijks aandacht besteedde. Niet belangrijk, hield ik mezelf voor. Ik leg het uit: mijn auto is uit begin jaren negentig, een oudje dus. Daarom doe hij het soms niet, waarover ik me niet probeer op te winden. Er zijn immers ergere dingen en daarbij vind ik dat hij er recht op heeft. Neemt niet weg dat het lastig kan zijn, bijvoorbeeld wanneer ik dringend ergens moet zijn en het Nederlands treinverkeer een kwetsbare dag heeft. Dat laatste kan altijd ineens onverwacht het geval zijn – soms wil ik geen risico’s nemen.
Ongetwijfeld wordt de komende dagen vaak, heel erg vaak gezegd dat er waarschijnlijk niemand ter wereld is die zijn naam niet kent. En dat is al heel lang zo. Fascinerend is dat. En iedereen spreekt die naam ook met enig ontzag uit, wat natuurlijk niet alleen komt doordat hij zo wonderbaarlijk voetbalde. Nee, er was veel meer aan de hand. Wat dat is? Graag houd ik het op de autoriteit van talent. Van die autoriteit was hijzelf trouwens ook doordrongen, zonder dat hij arrogant was, voor zover ik dat kan beoordelen.
Als ik naar de foto van de daders kijk, probeer ik er zoveel mogelijk over te denken. Ze duwen een bagagekarretje voort, ze kijken om zich heen zoals mensen doen die dadelijk vertrekken (je kijkt dan anders dan wanneer je op weg bent naar de supermarkt). Twee van hen zijn dood, de ander is voortvluchtig, maar misschien inmiddels gepakt of ook dood. De laatste ziet er anders uit, niet in het zwart, hoedje op en – belangrijk- hij heeft geen zwarte handschoen aan. De andere twee wel: daar zit de ontsteking in.
`Wij zijn met meer.’ Dat zei onze premier op de persconferentie, gisteren tegen het middaguur. Die persconferentie was al een tijdje aangekondigd en niemand zal verwacht hebben dat de premier iets over de aanslagen in Brussel zou vertellen wat we nog niet wisten. Geschokt. Medeleven. Natuurlijk. Kan niet anders. Iedereen denkt daar in andere woorden over, aan de premier de taak daar algemene zinnen van te maken. En dat zijn geen zinnen waarover iemand lang hoeft na te denken. Hoort er allemaal bij. Voor de vorm mochten er nog wat vragen gesteld worden.
Het is een televisieserie die ik graag wil zien, maar de eerste aflevering miste ik al. Daarom hoop ik dat de serie over een tijdje op DVD te krijgen is. Kan ik rustig alles achter elkaar kijken. Iedereen zal dat voornemen kennen en weten dat er meestal niets van terechtkomt. In de buurt van de televisie staat hier een stapel series. Helemaal verklaren kan ik het niet, maar het is een geruststellende gedachte dat ik ieder moment kan gaan kijken, terwijl ik dat niet doe, althans voorlopig niet. Wat die gedachte dan precies geruststelt, weet ik niet.
Je moet niet zo snel schrikken, zeg ik soms tegen mezelf, steeds vaker, zeker niet van dingen waarvan je eigenlijk helemaal niet hoeft te schrikken. Er is immers genoeg héél ergs waarvan je écht moet schrikken. En als ik dat tegen mezelf zeg, denk ik: je hebt gelijk.
Wat houd ik van geruststellende berichten! Zoals nu: het worstenbroodje staat sinds deze week op de lijst van Nationale Inventaris Immaterieel Cultureel Erfgoed in Nederland. Zo heet dat officieel, maar nu ik het noteer, twijfel ik ineens, want het is wel héél veel. Maar het kan best, want het is niet niks, zo’n lijst. Het is een lijst van erkende tradities. De Vierdaagse staat er ook op, maar dat vind ik dus heel wat anders dan een worstenbroodje. Ja, de Vierdaagse vergt een andere benadering en voorbereiding.
Als ik tips lees om iets beter, sneller of `leuker’ te doen, moeten het er niet te veel zijn. Liefst één, maar dat is bijna nooit het geval. Iemand die tips geeft, wil er graag mee strooien. Voor me liggen 5 tips om een gelukkiger werknemer te worden. Nu bén ik dat, maar het kan altijd nóg gelukkiger, want het is natuurlijk niet elke dag feest. De tips zijn afkomstig van twee deskundigen van wie er een `De Geluksfabriek’ schreef, een boek waaraan ik nog niet helemaal toe ben.
