Het lukt me nog niet om aan maart volgend jaar te denken. Het is een beetje de bedoeling dat ik dat wel doe, want op 18 maart zijn de provinciale verkiezingen. Paar dagen later is het gelukkig alweer lente. Ik kan het niet helpen en het is ook verkeerd, maar ik vind dat altijd wat zielige verkiezingen, terwijl ik het belang ervan heus wel zie. Ze worden meestal overschreeuwd door politici die landelijk opereren. Zaterdag was er het congres van de VVD. Daar werd duidelijk dat de partij hecht aan die provinciale verkiezingen, maar niet helemaal duidelijk werd hoezo.
Kerstbomen in november. Het lijkt wel een titel van een weemoedig lied: kerstbomen in november. Ik zag ze zaterdag, ergens op de snelweg richting Utrecht. Ze passeerden me op aanhangwagentjes. Die aanhangwagentjes hingen achter haastige auto’s die volgens mij niet bij elkaar hoorden. Het waren onafhankelijke aanhangwagentjes. Vol kerstbomen dus. In netten geperst. Er hing de kou van november omheen. Het was ook echt november, dit weekend. Bomen die steeds kaler worden, de grond harder, de lucht zo grijs dat je denkt: hoe kan het nog grijzer?
Het mooie van de sinterklaastijd, van de voorbereidingen op pakjesavond is dat we geheimzinnig doen. Lootjes getrokken, maar daar praten we niet over. Via internet worden instructies verspreid. Onze familie is `Groep Sinterklaas 2014’ (lootjestrekken.nl). Daar lees ik de verlanglijstjes, soms stelt iemand een vraag aan Groep Sinterklaas 2014. Iedereen moet een cadeau of een paar cadeaus voor twee personen kopen. Daar is dan bijvoorbeeld een vraag over. Die vraag kan ik nauwelijks uitleggen. Gaat over doublures.
Waarom schakelt mijn goede humeur zich onmiddellijk uit wanneer ik in een supermarkt ben? In de wijk waar ik woon zijn er een paar. Ik kies voor de winkel met de brede gangpaden, want ik wil niet opgehouden worden door rugzakken die zich belemmerend voor je heen en weer bewegen. Ik ben ervan overtuigd dat ik tolerant ben, maar rugzakken in supermarkten veroorzaken bij mij een rare, felle stemming. Als het ding in het winkelwagentje ligt, geen punt, maar bijna altijd bevindt de rugzak zich op de rug. Waarom begin ik over de supermarkt?
De namiddag is een dagdeel waarvan ik zeer houd. En herfstige namiddagen zijn me helemaal dierbaar. Graag in een café met hoge ramen. Zo’n café verlaat ik als het vaag begint te schemeren. Aan een tafeltje in de buurt van de deur zit een man die ik ken. Hij heeft een studio waarin een jaar of tien geleden een radioprogramma werd opgenomen waaraan ik ook meewerkte. Music Hall heette het. Er zat publiek bij en het was altijd erg gezellig.
Afgelopen dagen zat ik vaak in het openbaar vervoer en daarom las ik meer kranten en tijdschriften dan strikt noodzakelijk is. Mij kwam nogal wat informatie onder ogen over de cadeaumaand. Die begint volgende week, is misschien al een beetje begonnen. De cadeaumaand veroorzaakt stress, las ik een paar keer. En natuurlijk ook tips om die stress te voorkomen. Van dat soort tips houden we erg. Die stress komt niet uit zichzelf en is in principe ook niet naadloos met de cadeaumaand verbonden, we zorgen er vooral zelf voor.
Dat leraren gepest worden, vermoedde ik natuurlijk wel, maar dat het er zo veel zijn die het overkomt, wist ik niet. En ook niet dat ze niet alleen door leerlingen worden gepest, maar ook door ouders en collega’s. Dat laatste is hoogst benauwend en zegt veel over de toestand van het land. Kun je ervoor zorgen dat je niet gepest wordt? Dat je er boven kunt staan, is gemakkelijk gezegd. Dat je weerbaarheid kunt manifesteren, misschien ook. En is er nog een rol voor humor? Ooit was ik leraar, maar dat was in het Hoger Beroepsonderwijs en daar werd niet gepest.
Hoe de vroege zomer nog even kan terugkeren in het late najaar. Ik krijg post uit Frankrijk, aangetekend, veel stempels op de envelop – we doen helaas veel minder met stempels, stel ik vast. Uit Parijs, ook dat nog, ik begin vaag te neuriën en een beetje raar met de heupen te doen, dat heb ik nu eenmaal met Parijs. Ik open de envelop met een groot gebaar, waarbij ik teder aan Oliver Hardy moet denken – ik kijk nog steeds Laurel & Hardyfilms. De inhoud stelt me teleur, het is een bekeuring, 144,- - voor te hard rijden, en als ik niet snel betaal wordt het 180,--.
Duidelijk is dat je wanneer je in balans bent, beter met jezelf uit de voeten kunt dan wanneer je emotioneel uit elkaar spat. Ik zit een artikel over huilen te lezen. Hoe komt het dat we huilen wanneer we bijvoorbeeld buitengewoon blij zijn, echt overweldigd zijn door blijdschap, bedoel ik dus? Onze geest regelt dat. Door te huilen kalmeren we onszelf. Wist ik niet, maar het is onderzocht. Ik huil niet heel erg vaak, dus vanwege omstandigheden die hier aan de orde zijn, maar als ik het wel doe, heb ik nooit het gevoel dat ik mezelf kalmeer.
Al een paar keer werd tegen me gezegd: `Jij viert sinterklaas dus nog ouderwets.’ Dan knik ik en ondertussen denk ik na over die vraag. Hoe kun je sinterklaas anders vieren? Ik heb het nu niet over de pietenkwestie, want daar wil ik dit kalenderjaar geen gedachte meer aan besteden. Nee, de avond zelf, pakjesavond dus: cadeaus, gedichten, een paar surprises, hoewel ik daar niet goed in ben. In gedichten trouwens ook niet, maar dat is niet zo erg, omdat ik vind dat sinterklaasgedichten slecht moeten zijn, met kromme zinnen en raar rijm.
