Eten

Of de hel bestaat, weten we niet. Maar als het zo is, zal er zo nu en dan ook gegeten worden. Hoe dat gaat, kun je min of meer ondervinden als je een wegrestaurant bezoekt dat ligt aan een van de grote autowegen naar het zuiden van Europa. Of vanuit het zuiden weer terug naar het noorden. Zeker als het warm is en druk op die wegen. Dat niemand er daar monter uitziet, is te begrijpen. Ik weet niet waarom, maar ik vind het altijd nuttig goed om me heen te kijken. En dan denk ik bijvoorbeeld: ja, wij moeten het allemaal met elkaar doen. En de volgende gedachte: dat dat niet altijd gestroomlijnd gaat, kunnen we ons moeilijk kwalijk nemen.
Vroeg in de ochtend zit ik bij zo’n wegrestaurant buiten op een muurtje een flesje water te drinken, want eten kun je er beter niet doen. Naast mijn vermoeide auto stopt een auto die er kwiek uitziet, een zilverkleurige, afkomstig uit België, waarop in grote paarse letters Tupperware staat. Het rechterachterportier zwaait open en er stapt een jonge vrouw uit in een prachtige zeegroene jurk, gevolgd door een jongetje dat duidelijk moet plassen. De chauffeur kan ik niet zien. Hij of zij wordt aan het zicht ontrokken door een berg bagage op de andere stoel. De vrouw in de zeegroene jurk loopt elegant met het jongetje naar het wegrestaurant.
Ik kijk naar het woord Tupperware. Opeens beweegt de berg bagage en gaat het portier aan die kant open. De bagage blijkt een vrouw te zijn die op bagage lijkt. Ze is te kolossaal om te auto 1,23 te kunnen verlaten. Ze zet haar tanden woedend in een half stokbrood. Dat is helemaal op als de vrouw in de zeegroene jurk met het jongetje terugkeert.
Vroeger had je Tupperware Party’s. Zijn die er nog?