Namen

Een van de grote voordelen van een eenpersoonsbedrijf, in dit geval het mijne, is dat je nooit hoeft te vergaderen. Ik hoef ook nooit iets `in de groep te gooien’, zoals dat vroeger heette. Als je iets in de groep gooit, kan dat tot een vergadering leiden. En van vergaderen is het ergste vergaderen met mensen die gewend zijn te vergaderen, en voor wie het ook de gewoonste zaak van de wereld is dat ze er de tijd voor nemen. Ze hebben ook altijd `een paar puntjes’ als je denkt en hoopt dat de vergadering eindelijk is afgelopen.
Misschien een keer of vijf in mijn leven zat ik in een commissie. Die commissies waren door de overheid samengesteld. Er zaten dus ook mensen in die in dienst waren van de overheid. Vergaderen hoorde bij hun leven. Regelmatig gaf ik te kennen dat een vergadering voor mij nooit langer dan een halfuur mocht duren. Men keek mij aan alsof ik een gevaarlijke gek was. `Ik meen het, hoor,’ zei ik er dan bij. In een commissie moet je zoiets niet zeggen.Twee jaar geleden zat ik nog in een commissie die adviezen moest geven over kunstsubsidies en op een stralende zomerochtend vol tintelend licht besloot ik: vanaf nu nóóit meer.
Maar nu lees ik over een commissie waarvan ik niet wist dat die bestond, en daar zou ik best in willen zitten. Het is een commissie die namen geeft aan de paddestoelen. Ik heb helemaal geen verstand van paddestoelen, maar als je in een commissie zit hoef je niet per se ergens verstand van te hebben. Er worden telkens weer nieuwe soorten paddestoelen ontdekt en die moeten natuurlijk een naam krijgen. Ik heb een paar van die namen gehoord. Het wimperzwammetje bijvoorbeeld. Of brandnetelvulkaantje. Dat je zoiets bedacht hebt!