Zekerheid

Als ik bij het station in de taxi stap, besef ik dat ik het adres van mijn bestemming niet heb opgeschreven, maar misschien is dat ook niet nodig. `Naar de gevangenis graag,’ zeg ik. Vind ik ineens wel een raar zinnetje. Misschien moet je ook niet `gevangenis’ zeggen, maar `penitentiaire inrichting’. Het kan best zijn dat de taxichauffeur dan vindt dat ik iets te hoog van de toren blaas en dat moet je in taxi’s voorkomen. Ik heb trouwens de woorden `penitentiaire inrichting’ nog nooit uitgesproken en als ik dat wel doe, struikel ik er vast enorm over. Nee, gewoon: gevangenis.
Ik ben gevraagd daar wat uit mijn boeken voor te lezen. Daarom heb ik een tas bij zich waar die in zitten. De taxichauffeur kan denken dat ik er een tijdje ga `zitten’, maar dat kan me niet schelen. Nog niet zo lang geleden lichtte ik veel meer toe dan ik tegenwoordig doe. Waarschijnlijk had ik dan ook niet gezegd: `Naar de gevangenis graag.’ De taxichauffeur zegt: `Doen we.’
Achter het loket waar ik me moet melden zit een streng kijkende vrouw. Ze wijst naar een kluisje voor mijn telefoon. Dan moet ik mijn riem afdoen en alles van ijzer in een bakje leggen. Ik maak een grapje over mijn metalen knie. Dat werkt niet. Terwijl ik nerveus met mijn riem in de weer ben, zie ik naast het loket een papier hangen waarop staat dat je tijdens familiebezoek niet meer naar het toilet mag gaan. Doe je dat wel, dan is het bezoek afgelopen. Mysterieuze woorden. Moet ik niet even? Stel dat ik dadelijk ineens aandrang krijg. Moet ik dan ook meteen weg? Meer voor de zekerheid dus. Maar ja, waar? Ik kan moeilijk naar buiten gaan en tegen het gebouw wateren. Dit heb ik nu altijd als ik een andere wereld binnenga.