Betoverend

Eergisteren kwam ik tegen middernacht thuis en zette het Journaal aan. Ik wilde nog even het nieuws over Bob Dylan en de Nobelprijs zien. Toen ik het ‘s middags hoorde, juichte ik. Graag wilde ik er de rest van de dag met vrienden over praten, de muziek van Dylan draaien, bladeren door een van de meer dan vijftig boeken die ik over hem heb, maar het kon niet, ik had uithuizig werk te doen.
Het Journaal zond er niets over uit. Wel dat Floortje Dessing  de Televizier-Ring had gewonnen, wat uitstekend is, maar waarom niets over Bob Dylan? Ik was ook benieuwd hoe hij zelf reageerde, maar het kan best zijn dat dat niet bekend was. Bob Dylan is wat hij maakt, dus wat hij schrijft en zingt. Daarbuiten bestaat hij nauwelijks. Dat beweer ik niet, maar hij. Hij beweert het niet eens, het is zo. Wie hem iets anders ziet doen dan achter de microfoon staan en zijn werk vertolken, weet dat.
Ik begrijp dat er hier daar zuinig wordt gereageerd, vooral door schrijvers en mensen die alles van schrijven menen te begrijpen. Was te verwachten.
Wat is literatuur? Tijdens mijn studie hield ik me daarmee bezig en met die vraag kon ik veel kanten op. Wat is kunst? Je maakt iets wat er nog niet was en daar wordt ons leven anders van, beter zelfs. Zie je, daar heb je het al, want als je een prima tafel maakt gebeurt dat ook. Dan dus op geestelijk vlak, of hoe heet het? Ik geloof dat ik het niet belangrijk vind vraag die te beantwoorden. Naar Bob Dylan luister ik sinds mijn veertiende en het meeste wat hij maakt, tilt me op en voegt ondertussen veel aan me toe, zijn taal is betoverend. En als ik zou kunnen uitleggen waarom dat is, wordt het onmiddellijk minder. Wat je ook met geluk hebt.