Baantje

Graag had ik er gisteren iets van gemaakt, van de Nationale Pindakaasdag. Ik ben liefhebber en kenner, voelde me gesterkt in mijn identiteit, maar mijn vreugde kwam maar niet van de grond. Natuurlijk keek ik aan het begin van de dag in het keukenkastje: vijf potten, verschillende merken, pindakazen voor diverse stemmingen, een geruststellend tafereel. De dynamiek waarop ik gehoopt had, stierf in schrale schoonheid. Ik weet ook hoe het komt: sinds maandagmorgen voer ik hier en daar gesprekken over wat normaal is. En ik ben helemaal niet zo’n prater. Maar ja, als de premier een brief aan ons allemaal stuurt waarin staat dat we in een best wel gaaf land leven als we maar normaal doen, word je natuurlijk wel geprikkeld.
Gisteren had ik een grote mond over minister Ard van der Steur. En die grote mond had ik al toen hij werd benoemd. Zijn voorganger moest wegens wangedrag wijken en toen was er ineens Ard van der Steur. Na de premier de belangrijkste bewindspersoon in dit land, want Justitie en Veiligheid, het is niet niks. Een enorm begaafd spreker, hoorde je overal beweren. Was toch normaal geweest als zo’n groot spreker bijvoorbeeld wat gedachten ventileerde over zijn zware portefeuille. Ter kennismaking. Niets daarvan. De nieuwe minister bleek gewoon een bal met een baantje dat hij geweldig interessant vond of zoiets. Je hoort het hem zeggen aan de borreltafel.
Sinds zijn aantreden deed hij niets dat enige indruk maakte. Altijd gedraai en gedoe. En nu zijn er weer nieuwe leugens opgedoken. En dan niet de moed hebben op te stappen. Wie liegt is laf. Van lafheid word ik altijd een beetje ziek. Daarom kwam ik gisteren niet in mijn element op de Nationale Pindakaasdag.