Lijnen

Goed dat Lodewijk Asscher pleit voor het recht onbereikbaar te zijn. Hij heeft het over werknemers die buiten werktijd niet gestoord mogen worden. Dat recht lijkt me de normaalste zaak van de wereld, maar zulke zaken beginnen steeds zeldzamer te worden.
Ik heb het graag over de wíl onbereikbaar te zijn. Paar dagen geleden gebeurde er iets wat ik merkwaardig vond, terwijl het misschien niet merkwaardig is. Een kennis die hier om de hoek woont, belde aan en toen ik open had gedaan vroeg hij of alles goed met me was. Ik knikte en merkte dat ik dat opgelucht deed. Is altijd lekker te zeggen dat het goed met je gaat. Wel vroeg ik waarom hij dat vroeg. Nou, hij had me die ochtend twee keer een mail gestuurd en ik reageerde maar niet, terwijl hij zeker wist dat ik thuis was, want hij had me in mijn werkkamer zien zitten. Ik informeerde naar wat er in die mail stond. Hij zei dat hij een telefoonnummer zocht waarvan hij vermoedde dat ik het had. Ik knikte en gaf het hem, want ik kende het uit mijn hoofd. Beetje ongemakkelijk namen we afscheid. Het was voor hem echt niet moeilijk geweest dat nummer te achterhalen. Waarschijnlijk dacht hij dat het sneller ging als hij mij mailde.
Laatste tijd kijk ik op het einde van de ochtend, middag en avond of ik mails heb ontvangen. Niet tussendoor. Hetzelfde doe ik met het telefoontje. Ik ben met werk bezig dat om concentratie vraagt. Daarom. Niet alleen daarom. Het is ook rustiger. Daarbij ben ik ervan overtuigd dat we moeten ophouden voortdurend bereikbare mensen te zijn. Als we iets van elkaar willen weten, hoeven we dat niet meteen te weten. We zijn gewend geraakt aan korte lijnen. Is handig ja, maar ook onzinnig. Echt waar.