Of ik het las of hoorde of droomde, weet ik niet. Misschien kwam het, zoals dat heet, `gewoon uit mezelf’, maar goed, laat ik er maar van uitgaan dat ik het hoorde. Iemand had iets gekocht op een rommelmarkt, een oud dingetje, maar begerenswaardig en best wel zeldzaam, en zei desgevraagd wat hij ervoor betaald had, waarop de steller van die vraag lachend een nieuwe vraag uitriep: “Je hebt toch wel afgedongen?!” Ja, waarschijnlijk overkwam het me zelf, want terwijl ik dit noteer, voel ik lichte woede, van die woede waarmee je niet uit de voeten kunt.
Zaterdag moest ik op een UIT-markt zijn. Er waren er veel afgelopen weekend, misschien komend weekend ook. Ik schrijf `moest’ omdat ik er niet vrijwillig naartoe ga. Het culturele aanbod voor de komende tien maanden wordt er geëtaleerd en zoiets confronteert je alleen maar met tijdgebrek. Ik wil heel veel, maar kom er niet toe. In een theaterzaaltje moest ik samen met zangeres Beatrice van der Poel laten zien en horen waarmee we de twee laatste maanden van het jaar door het land trekken.
Geen zin? Geen zin? Dan máák je maar zin! Wie kent die woorden niet? In onze kinderjaren werden ze vaak tegen ons gezegd, want toen had je vaak geen zin in iets. Of dat vaker dan later was, weet ik niet. Wel dat ik vind dat je het mocht zeggen wanneer je kon uitleggen waaróm je ergens geen zin in had.
Paar jaar geleden moest ik een lezing geven in een klein dorp in het noorden van het land, in een cultureel centrum met een sterke streekfunctie, ongeveer 120 vrouwen die nog niet zo lang geleden plattelandsvrouwen heetten. De lezing begon om 2 uur en ik was te vroeg en wandelde door het dorp, om de tijd te doden, zoals dat heet, wat ik als kind al een merkwaardige uitdrukking vond. De tijd leek daar bovendien al dood, want er was niemand te zien. De meeste huizen zagen er redelijk nieuw uit, ook duur, maar dat geld had weinig met goede smaak te maken.
Gisterochtend hoorde ik vroeg op de radio een gesprek met een huisarts die vertelde dat het nuttig is dat zijn collega´s zich de-escalerende technieken eigen maken. Agressie tegen huisartsen komt steeds vaker voor. Deze week weer. Er zijn mensen die dan uitroepen: “In wat voor land leven we?” Veel vragen vind ik aantrekkelijk, maar deze niet, want we nemen meestal nooit de tijd rustig over een antwoord na te denken.
Altijd prettig om een zin te beginnen met `Nooit geweten dat’, want dat betekent dat je iets weet wat je nog niet wist. Het gaan dan om een weetje dat je had kúnnen weten, dus niet: Nooit geweten dat Ed Nijpels 35 jaar geleden een verhouding had met Linda de Mol. Want dat was geheim. Een woordvoerder van Linda de Mol ontkent dat trouwens. Linda de Mol zal het bericht dus ook niet bekend hebben gemaakt. Nee, Ed Nijpels. Maar waarom? Beschouwt hij het als een wapenfeit dat het prima doet in de herfst van zijn carrière? Misschien.
Op 4 november 1963 kreeg mijn vader voor zijn verjaardag Van Dale, Groot Woordenboek der Nederlandse Taal cadeau. Dat was nogal een uitgave toen, mijn moeder had ervoor gespaard en mijn vader was ontzettend blij. Hij vertelde mij er ook van alles over, bijvoorbeeld wanneer een woord in het woordenboek komt, dat soort dingen. Ik werd een maand later 12 en was zeer onder de indruk, 2632 pagina’s, ik had nog nooit zo’n dik boek gezien!
Altijd gaan er mensen dood, maar soms valt het meer op. En ik denk er meteen bij dat bijna geen van de doden echt verdwijnt, ook in de weken dat er stiller wordt gestorven. De ster die Aretha Franklin was, straalde zo fel dat die altijd licht blijft geven. Ik luister en kijk vaak naar haar, er zal niets veranderen, ik word er altijd sterker van. En daarvan weer vrolijker. Niemand kan zeggen dat ze er niet meer is.
Waar ik niet tegen kan, is in het openbaar een beetje op je donder krijgen. Had ik op school al. Erger dan de donderpreek vond ik mijn onvermogen er luchtig bij te kijken.
Uitstekend bericht dat Nederlanders meer bewegen dan andere Europeanen. Uiteraard gaat het om bewegingen als fietsen en rennen, dat soort dynamiek. Wandelen en tuinieren horen er ook bij. Ik wilde zeggen: bewegen dat niet per se hoeft. Maar fietsen naar je werk valt er ook onder en je moet natuurlijk wel op je werk zijn, wat ook kan met de auto kan of het openbaar vervoer (linke soep), maar op de fiets of – ik noteer het in al die tijd dat ik columns schrijf voor het eerst! – met de benenwagen is beter, voor jezelf, en ook het milieu (daarover nu even niet).
