Als mijn vader een boek kreeg of kocht, schreef hij voorin altijd zijn naam en de datum van die dag. De avond voor zijn crematie liep ik langs zijn boekenkast, pakte er hier en daar een boek uit en merkte dat ik ook in een soort dagboek van zijn leven verzeild was geraakt. Ik zag en las in welke dagen er iets aan hem was toegevoegd, een denkbeeld, een inzicht, een avontuur, amusement.
Altijd als er ergens een interview staat met de Nijmeegse hoogleraar psychologie Ap Dijksterhuis, lees ik dat graag. Alleen al omdat hij geluksprofessor wordt genoemd. Ben ik vaag jaloers op. Gisteren werd ik in deze krant op mijn wenken bediend. “Ga iets doen, daag jezelf uit” staat er boven dat interview. Krijg ik er meteen zin in, in dat interview en doen wat daar staat.
In deze tijd mag je je niet meer tegen te veel verzetten. Een best belangrijke vraag is wat ertoe doet en wat niet. Ik ben geen liefhebber van woordspelingen, maar mij hoor je niet over `Woningsdag’. Nee. Ik begrijp dat `Balkoningsdag’ ook is overwogen. Prima. Hoe ik mezelf die dag op de stoep voorstel terwijl ik hard het Wilhelmus zing, daarover een andere keer.
De herrie bij 50plus moeten we als een verzetje zien. Is net als bij sommige Bekende Nederlanders: als ze een tijdje geen aandacht hebben gehad, gaan ze iets bedenken, een lied zoiets. En daarover mogen we ons even vrolijk maken. Het moment is niet gelukkig. De wereld is in de war, iedereen is bezorgd of bang, ga zo maar door, en dan ontstaat er binnen de ouderenpartij een conflict rond voorzitter Geert Dales. We hoeven er geen mening over te hebben, maar wat ik al zei, het is een verzetje en daarom mag het ons best een minuutje bezighouden.
Een ritje naar boven maken en dan weer uitstappen. Dat hoorde ik iemand zeggen en het ging niet over reïncarnatie. Nee, het was iemand van een beleggingsbank. Hij had het over mensen die nu ineens aandelen gingen kopen. Ik kan er niet te veel over zeggen, want heb er geen verstand van en vind ook niet dat dat per se hoeft. Als ik het in eigen woorden probeer te begrijpen: door de crisis gaat het slecht met een bedrijf, je investeert er geld in en als het dan weer goed gaat met ons allemaal, dus ook met het bedrijf, krijg je een deel(tje) van de winst.
In een buitenland ineens een bekende tegenkomen, kan een vage zijn, maar toch. De laatste die je daar verwacht had. Zeker in een ver buitenland. Nepal, bijvoorbeeld, Kathmandu. Beetje in gedachten door de stad lopen, in de harde zon, voortdurend in de war door het onophoudelijke lawaai van stemmen en motoren en veel mysterieuze schoonheid en dan ineens: “Hé, Thomas, jij ook hier?” Als het een bekende is die je liever niet tegenkomt, heb je een probleem, maar dat is er ook als het een leuke bekende is. In ieder geval niet vragen: “Wat doe jij hier?”.
Al een maand kan ik niet naar de fitnessclub. Er zijn ergere dingen, wéét ik, maar ik hechtte aan mijn discipline en natuurlijk ook aan de sturing van de coach(es). In hun geest probeer ik dagelijks wat oefeningen te doen, op een plek in huis waar ik me onbespied weet. Mijn repertoire is beperkt, maar ik heb toch het gevoel iets aan de structuur van mijn lichaam te doen.
Toevallig las ik het ergens, het zat niet in mijn hoofd, ja, misschien wel, maar dan heel ver in een kleine uithoek: vandaag is het vijftig jaar geleden dat de Beatles uit elkaar gingen. Officieel dan. Ze waren daarvoor al een beetje uit elkaar. Het officiële bericht kwam niet als een donderslag bij heldere hemel.
De straat is normaal benauwend druk, maar nu zo leeg dat oversteken een fluitje van een cent is. Als ik daarmee bezig ben, nadert er van rechts een auto, op hoge snelheid. Ik neem zelden het zekere voor het onzekere, maar wel in het verkeer en blijf midden op de weg staan.
We zijn het stadium voorbij dat we grapjes maken over het verbod elkaar te groeten. Die grapjes zijn op. Soms zien we mensen nog met de voet en gestrekt been groeten, maar dat is een onhandige manifestatie van een behoefte waarmee we niets te kunnen.
