Zitschade. Het verbaast me niet dat het woord bestaat, maar ik kende het niet. Ik kom het tegen in een bericht over de Nijmeegse hoogleraar fysiologie Maria Hopman. Haar bevindingen en opvattingen volg ik met warme aandacht, al was het alleen maar omdat zij alles weet van gezond leven en ik haast niets.
Het kabinet verwacht dat er dit jaar veel beter gaat. Raar dat het me niet lukt me daarin intens te verdiepen. Komt doordat ik geloof dat ik wat ik verwacht steeds minder als uitgangspunt moet nemen. Een verwachting is immers alleen maar een verwachting. Er is ook nog de werkelijkheid.
De jaren twintig zijn begonnen. Gisteren tellen we niet mee, een loze, vergeetbare dag, nee, vandaag. In de jaren twintig van de vorige eeuw werden mijn ouders geboren. Ze leven niet meer, maar toen begon het allemaal voor ze. De tijd van hun leven was nogal wat. In de oorlog waren ze jong en daarna werd alles nieuwer dan iedereen voor mogelijk had gehouden.
In de tweede helft van december heet boodschappen doen: `van alles in huis halen’. Dat doen we de hele tijd, van alles in huis halen. Hoort bij dagen die prettig moeten zijn. Dat wensen we elkaar voortdurend toe, `Prettige dagen!’. Soms klinkt het als een bevel. Prettige dagen kunnen alleen maar prettig zijn als je van alles in huis hebt gehaald.
Veel mensen hebben het ineens over 20-20, als ze het nieuwe jaar bedoelen. Het lijkt wel een korfbaluitslag. Het is een vól nieuw jaar, er kan veel goeds in gebeuren, ook veel minder goeds, maar ik wil er graag optimistisch aan beginnen. Laten we het jaar dus alsjeblieft voluit tweeduizendtwintig noemen. Het geeft ook aan hoe lang we met deze jaartelling bezig zijn, dat we in een nieuwe fase van de geschiedenis zijn beland. Dat gebeurt in wezen natuurlijk iedere seconde, maar je kunt het niet om de haverklap beseffen, want dan slaat de onrust agressief toe.
Hier in de buurt was een kleine winkel waarvoor je voor films terechtkon. DVD’s dus, maar ook zeldzame affiches, boeken uit de hele wereld, foto’s en vooral ook informatie. Het was een erg volle winkel, maar die kan juist zo aantrekkelijk zijn, want je moet naar alles zoeken en ondertussen kom je veel tegen waarnaar je ook graag had gezocht.
We schudden de zoete kerstmuziek van ons af, kammen het kaarsvet uit ons haar en zoeken tastend naar de orde van de dag, die vreemde orde tussen Kerstmis en de laatste dag van het jaar. Ik probeer me een beetje op daadkracht te concentreren, maar die leidt in mezelf een stamelend leven. Dus kijk ik wat om me heen en zie dat er een nieuwe bezorgdienst komt. Bezorgdiensten spelen een belangrijke, soms zelfs essentiële rol in ons bestaan.
Natuurlijk zoeken we vanavond, morgen en overmorgen altijd naar ons eerste échte kerstgevoel. Wat dat precies was en is, valt nauwelijks te omschrijven. Daarom zoeken we er ook naar. Het was te mooi om waar te zijn als het voor het oprapen lag, ergens in ons hoofd of hart. Voor bijna alles wat te mooi is om waar te zijn, moet je intens je best doen. Die intensiteit is er wel, geloof ik. Aan de versiering zal het in ieder geval niet liggen. De mooiste waarheid moet je met kaarslicht proberen te vinden.
Toen ik zaterdag op weg naar de markt was, zeiden wel vier mensen die ik vaag uit de buurt of van de markt ken: “Fijne dagen.” Ze zeiden het vriendelijk, met warme oogopslag, het deed me genoegen. “Insgelijks,” zei ik slap terug. Ik houd niet van dat woord, maar “Jij ook fijne dagen” vind ik zo papegaaierig.
Natuurlijk hebben pakketbezorgers het moeilijk! Tegen een te gering salaris moeten ze veel te veel doen, terwijl hun werkgever ons juist stimuleert de pakjes te bestellen. Niet alleen hun werkgever, maar de bedrijven waar die pakjes vandaan komen. Dat laatst is begrijpelijk, maar ik zeg het vaker: bezoek aan een winkel is natuurlijk ook mogelijk, en dan bedoel ik dus een winkel met een deur en iemand die iets tegen je zegt, als je binnenkomt, en dan liever niet meteen op orkaansterkte: “Kan ik u helpen?”.
