Waar ik graag over schrijf en zal blijven schrijven, omdat het me mateloos fascineert, zijn de overbodige mededelingen die we doen. Dus je struikelt op straat en komt ten val en dan zeg je tegen passanten die zagen wat er gebeurde: “Ik ben gevallen.” Of de overbodige vraag: bezoek belt aan, je doet de deur open: “Heb je het kunnen vinden?” Waarom dat is, weet ik niet. Ja, het zal met sociale onhandigheid te maken hebben.
Met de gesprekken die ik om me heen hoor, in het openbare leven, heb ik natuurlijk weinig te maken. Toch vang ik flarden op en die kunnen met me op de loop gaan. In de trein zitten achter me twee vrouwen met heldere, net iets te harde stemmen. Een van hen zegt: “Geeft hij me een pakje: echt iets voor jou. Dat zegt-ie: echt iets voor jou.” De ander zegt: “Toch leuk dat hij wat voor je meeneemt.” Ik draai me niet om, hoewel ik nieuwsgierig ben. Hun leeftijd kan ik niet schatten, wel hoor ik dat er onrecht schemert.
Paar dagen geleden stond in deze krant op regiopagina een bericht met de kop: Docent stopt na `fysiek incident’. Ik vroeg me af wat dat was, een fysiek incident. Op sommige dagen voel ik me ook een fysiek incident, waarover ik niet wil praten. Maar ik snapte natuurlijk dat zoiets niet bedoeld werd. Daarom las ik het bericht. Misschien een #metoo-geval. Was het niet.
Er komt soms ook goed nieuws uit omroepland. We weten nog niet hoe ons te herstellen van de gang van zaken rond weerman Piet Paulusma, maar gelukkig gloort er een troostrijk vooruitzicht: de terugkeer van De Vakantieman. We zeggen onmiddellijk: Frits Bom. Ja! Wordt ook een eerbetoon aan Bom, alweer twee jaar niet meer onder ons, maar we vergeten hem niet.
Bijna alle problemen zijn te ernstig om te kunnen spelen, maar toch zeg ik dat hier niet het probleem speelt dat ik me afvraag of ik de mobieltjes van mijn kinderen moet controleren. Misschien heb ik makkelijk praten, ook omdat ik van nature niet geïnteresseerd ben in mobieltjes. Behalve als er bezoek is dat er de hele tijd op kijkt, dan wil ik graag weten wie er nog meer op bezoek is. Maar in het algemeen ben ik er een groot voorstander van iedereen maar te laten.
Snufjes. Ze zijn niet populair bij me geworden. Ik ken mezelf nog steeds niet, maar weet wel dat ik geen man van snufjes ben. Daardoor leef ik misschien moeilijker dan strikt noodzakelijk is.
Het kán bijna niet, maar volgens mij heb ik niets van Ikea in huis. Ben er nu twee keer doorheen gelopen, maar nee. Misschien wil ik het niet zien. Daarbij: ergens begin vorig jaar was ik in Ikea, weet ik zeker. Loodgrijze hemel, kille regen, het was nog vroeg op de dag, té vroeg, want het warenhuis was nog niet open, wél het restaurantgedeelte, want dat zat vol ontbijtende mensen. Ondanks die volheid was het er nogal stil, daar in dat vreemde en ook bedrukkende landschap van regenjassen en croissantjes.
Als je van sneeuw en hoogteverschillen houdt, is Zwitserland een mooi land. Er gebeurt verder weinig. Dat kan op zich ook wel iets hebben (rust, rust, rust!), maar op den duur ga je toch wel wat missen. Lang geleden dat er in Zwitserland een fascinerend boek werd geschreven, misschien wel voor Zwitsers zelf, maar niet voor wie niet uit Zwitserland komt, wat best veel mensen zijn. Ook weinig muziek die je aangrijpt, beeldende kunst nauwelijks. Films? Hoe kan dat toch?
Vorige week werd bekend dat de zanger Johnny Lion was overleden. Waarschijnlijk was hij meer dan alleen maar een zanger, van vooral één lied, maar dat is nu al een beetje verdwenen in de nacht van de tijd. Sinds ik het las, wil zijn lied maar niet uit mijn hoofd, `Zij dronk ranja met een rietje, mijn Sophietje’. Misschien is er wel niemand die het niet kent. Niet dat je het een goed lied hoeft te vinden (dat orgeltje in het begin is nogal erg), maar daar gaat het niet om. Hoe komt het dat zoiets blijft?
Terwijl de kleine wereld langzaam wit en zachtmoedig werd, passeerde ik een winkel die mijn aandacht trok. Dat merkte ik toen ik er voorbij was. Zo’n uitgestelde reactie heb ik vaker. Ook bij mensen. Dan denk ik: maar die ken ik toch? En dan draai ik me om en is de persoon die ik misschien kende, alweer bezig uit het zicht te verdwijnen. Kan best zijn dat die zich nooit meer in mijn leven vertoont. Wát als ik op mijn qui-vive was geweest, hartelijk had gelachen en gezegd: “Dát is lang geleden”?
