Niet altijd besef ik enorm dat ik op het Noordelijk halfrond woon. Maar vandaag wel, want zojuist zocht ik op hoe laat het lente werd of wordt. En op het Noordelijk halfrond is dat een ander moment dan op het Zuidelijk. Ja, het was even een schok toen ik las dat de lente gisteren al begon! Niet dat het erg is, de lente kan niet vroeg genoeg beginnen, maar ik ben zo gewend aan 21 maart, lente. Zo zit die dag in mijn geheugen. Dat niet alleen: als ik me erop concentreer, hoop ik het te merken: nú is de winter voorbij, het jaar gaat veránderen.
Dat ik gisteren hier niet over de gebeurtenissen in Utrecht schreef, komt doordat ik niet wist wat. Dat weet ik nog steeds niet, maar inmiddels is het alweer woensdag en moet ik een stem uitbrengen en weet ik niet op wie. Als zwevende kiezer zou ik het liefst een tijdje ver weg zweven.
Thuiswerken is een hele kunst. Ik kan niet veel weten, maar dat wel, want ik doe het al ongeveer mijn leven lang. En veel mensen die ik ken, doen dat ook. Soms hebben we het erover, gelukkig niet al te vaak, over de voor- en nadelen van het thuiswerken. Ik kom erop omdat ik gisterochtend op de radio veel gesprekjes hoorde die begonnen met de vraag: “Kunt u niet huiswerken?” Dit vanwege de vroege staking van NS-personeel. Er stonden toch nogal wat mensen hoopvol op het station. Vandaar de vraag. De meeste mensen zeiden dat dat best zou kunnen, maar vandaag niet.
In mijn vriendenkring is een vriendin die altijd te laat komt. Is soms lastig, maar we zijn eraan gewend. Als ze een paar keer wél op tijd komt, zijn we bezorgd. We vragen haar of alles goed met haar gaat. Dan zegt ze wat we in onze vriendenkring allemaal zeggen als ons gevraagd of alles goed gaat: “Alles is veel, maar het meeste wel.” Dat is vaak het beste antwoord, maar wij vinden het dan toch net iets té onduidelijk.
Veel van wat ik digitaal doe, raak ik kwijt, Wachtwoorden, post en andere berichten, foto’s. Ligt aan mij, aan mijn concentratie, ik voel verzet wat ik niet kan verklaren. Gisteren vulde ik wat vragen in. Was een onderzoekje naar hoeveel tijd je zittend doorbrengt. Onderzoekje kan ik niet meer vinden. Te veel zitten was niet goed, stond er. Het heette, meen ik, `zitcheck’.
Goed dat er wat wordt gezegd over televisieprogramma’s waarin hulpbehoevende mensen hun hart uitstorten. Zijn er te veel. En ze zijn te intens. Ik kijk weinig televisie, onder meer hierom. (En dan sla je ook automatisch de programma’s over die voor een groot deel gaan over wat er op televisie te zien is.) Hoogleraar psychiatrie Damiaan Denys wil slachtofferprogramma’s zelfs verbieden. Nu houd ik niet zo van verbieden, maar knik voorzichtig.
In de stripverhalen die ik als kind las, ook in de film die ik zag, waren uitvinders mannen die eruitzagen alsof ze licht krankzinnig waren. Verkeerd dichtgeknoopte witte jas, veel te grote bril, haar dat alle kanten op spatte en een zieke lach. Uitzondering was Willie Wortel uit Duckstad, een kraanvogel met sterk menselijk trekken. Hij gedraagt zich niet krankzinnig, maar is wel wereldvreemd. Ondertussen vindt hij alles uit wat je maar kunt bedenken. Met de gebruikers van die uitvindingen, vooral Donald Duck, loopt het zelden goed af.
Vrijdag ging het gips van mijn hand en onderarm eraf. Had er bijna drie maanden gezeten. Gecompliceerde breuk die ik helaas geen sportblessure mocht noemen, hoewel ik die wel in de sportschool had opgelopen. Té domme gang van zaken. Maar ja, wel een kleine drie maanden gips. Vrijdag hing het erom. Foto’s werden aandachtiger dan aandachtig bestudeerd, waarna intens overlegd volgde. Ja, de breuk was nog niet helemaal hersteld, maar vooruit, laten we het paar proberen “maar geen push-ups, meneer Verbogt”.
Gisteren in de namiddag komt er bezoek en ik zet een fles wijn op tafel en glazen. Het bezoek schudt echter het hoofd: “Nee, we drinken veertig dagen niet.” Ik ben verbaasd, het bezoek weet er normaal wel raad mee en vindt het gelukkig niet raar de gang van zaken toe te lichten: “Vorige week woensdag begon de vastentijd en we besloten dat we gewoon maar eens mee moesten doen.”
Op een uithoek van mijn bureau ligt een stapeltje krantenknipsels, allemaal stukken en stukjes waarvan ik denk: die ik moet ik nóg een keer lezen. Dat gebeurt zelden. Als dat stapeltje een erg rommelige uitstraling heeft, gooi ik het weg, en dan ben ik licht opgelucht, want dan hoef ik het allemaal niet meer te lezen.
