Altijd fijn het woord `leesplezier’ te zien staan en te denken aan alles wat leesplezier kan veroorzaken. Ik lees dat leraren en schoolleiders er weer iets aan gaan doen, in het voortgezet onderwijs. En op de basisschool – daarmee begint veel!
Als je je in een ziekenhuis meldt bij de spoedeisende hulp is het vaak duidelijk waarom je dat doet: het is aan je te zien! Wanneer dat laatste niet het geval is, moet je soms je best doen die spoedeisende hulp te krijgen, ook omdat de zorgverleners niet zeker weten of je hulpvraag wel zo spoedeisend is.
Als je iets wezenlijks meemaakt, denk je altijd aan de eerste keer dat je hetzelfde beleefde. De eerste verliefdheid is altijd opnieuw voelbaar in alle latere. Het eerste grote verdriet. De eerste keer dat je aan alles merkte dat je succes had. De eerste rouw. Vandaag hoef ik geen moeite te doen om te denken aan de eerste Dodenherdenking in mijn leven. En het eerste dat me dan te binnen schiet is stilte.
Van vogels weet ik helaas niets, behalve dat ik ze graag hoor en er graag naar kijk. Mooie momenten op de zondagmorgen vind ik rond een uur of acht aan de keukentafel zitten en naar het radioprogramma Vroege Vogels luisteren. Vooral wanneer er overgeschakeld is naar de vrije natuur waar een vogelkenner wacht op de komst van een bepaald vogeltje. Je hoort de geluiden van de andere vogels, maar nog niet dat van het betreffende vogeltje. De vogelkenner spreekt op fluistertoon tegen de verslaggever van het programma, nog zachter dan op fluistertoon.
Het is half acht in de ochtend en ik zet de vuilniszak buiten, nog niet gekleed voor een gangbaar sociaal leven. Een paar meter verder staat een vrouw, middelbare leeftijd, kranig kapsel, donkerbruine winterjas. Ze kijkt naar haar hond die zich aan het ontlasten is, even bruin als de winterjas, een rommelig tussenmaatje met een vriendelijke, nerveuze kop. De vrouw spreekt de hond toe: “Doet-ie dan zo zijn best? Ja, doet-ie dan zo zijn best?” Ze praat met hoge stem, wat sommige mensen doen wanneer ze zich tot hun huisdier richten.
“Maar ik bedoel het goed!” Als iemand dat tegen je zegt, en dat gebeurt nogal eens, heb je van die goede bedoelingen meestal niets gemerkt. Ja, je wordt er nu op gewezen, maar dan is het te laat. De bedoeling van goede bedoelingen is dat je er baat bij voelt. Misschien ga ik te kort door de bocht, maar zoiets is het wel.
Altijd denk ik vandaag nog: Dag van de Arbeid. Lang geleden dat ik er iets aan heb gedaan. Ja, halverwege de jaren zeventig, toen ik nog in Nijmegen woonde. In een somber gebouw dat Het Kolpinghuis heette, nog steeds trouwens, toen vooral een danscentrum voor alleenstaanden, was een bijeenkomt waarvan ik me niets herinner, behalve dat aan het einde De Internationale werd gezongen. Met harde stemmen. Dat vond ik nogal wat, dat lied: `Ontwaakt, verworpen der aarde / Ontwaakt, verdoemden in hongers sfeer’.
Zelf krijg ik nooit meer een tik op de vingers. Ben daarom vergeten hoe het voelt. Toen ik me in mijn kinderjaren oriënteerde op de wereld, kwam er weleens een, maar dat is inmiddels al een tijdje terug. Ik léés er wel over. Dat bijvoorbeeld de Belastingdienst een tik op de vingers heeft gekregen van de Raad van State. Gaat over de kinderopvangtoeslag.
Er zijn bewegingen waarover je niet te lang moet nadenken, want dan stagneert er iets. Bijvoorbeeld als we iemand begroeten of afscheid nemen. Je gaat een hand geven, maar hoe regisseer je de hand en dus ook min of meer de arm. Breng je je hand naar die van de ander toe of laat je je hand afwachten wat er gebeurt? Oké, de handen hebben elkaar even vast, leg je je andere hand er dan op, om het gebaar vertrouwd te maken?
Iedereen zal het weleens hebben, dat je denkt: waar ben ik in ‘s hemelsnaam mee bezig? Het is niet altijd zo dat die vraag wijst op een probleem, maar kan nuttig zijn er een antwoord op te hebben. Dan stel je je bijvoorbeeld voor dat je het moet uitleggen aan iemand die van niets weet. Dat helpt. Je hebt ergens woorden voor en meestal is dat al in belangrijke mate de oplossing voor een probleem dat misschien geen probleem is, maar zou kúnnen zijn. De Nederlandse taal heeft immers niet voor niets de uitdrukking `ergens woorden voor vinden’.
