Als je recreatief op stap bent met piepjonge familie kun je terechtkomen in taferelen die ineens diep slapende herinneringen wakker maken. Voorbeeld: de speeltuin. Als kind had ik er weinig mee. Ik ging er alleen maar heen als het écht de bedoeling was, dus wanneer mijn ouders of tantes en ooms ervan overtuigd waren dat ik het leuk vond. En ik deed mijn best hun het gevoel te geven dat het ook zo was, waarbij ik meteen aanteken dat het een andere tijd was, je kon volwassenen niet hup naar de kinderombudsman slepen.
Jammer dat er weer een woordspeling de kop op moet steken, maar ik begrijp dat je mensen mag vragen wat hun tatoeages betekenen. De woordspeling is `tatour’, las ik gisteren in deze krant, je mag een tatour maken langs de lichaamsafbeeldingen.
Ja, ik zou ook altijd zeggen dat ik voor hoop ben en tegen cynisme. Ik lees over de nieuwe partijleider van het CDA, Henri Bontenbal, en het is zijn overtuiging `dat mensen zitten te wachten op een politiek van hoop tégen het cynisme’. Ik zal nooit op hem stemmen, maar ik steek nu even mijn duim omhoog. Of je het met die overtuiging redt in deze tijd, weet ik niet, maar je moet ervoor gáán.
Als een nieuwe lijsttrekker voor het voetlicht wordt gebracht, doet iedereen die daarvoor gezorgd heeft, net alsof er een nieuwe tijd aanbreekt en het ondenkbaar is dat Nederland het al héél erg lang zonder die lijsttrekker heeft gedaan. Als je daar niet te diep over nadenkt, vind je dat het zo hoort, zo ga je met de toekomst om. Kunt het ook anders zeggen: zo wordt het spel gespeeld.
Zonnig tafereel is het: in het innige namiddaglicht zit een vrouw op de vensterbank een telefonisch gesprek te voeren. Haar voeten rusten op het lage hekje voor haar. Ik ken haar niet en misschien moet ik daar spijt van hebben. Na de vroege ochtend vind ik de namiddag het beste tijdstip van de dag en ze hoort bij deze momenten zonder dat ik kan uitleggen waarom, maar om zo’n uitleg gaat het helemaal niet, je moet het bij je gevoel houden en daar ook niet te lang over nadenken.
Vorige week vrijdag werd ik gebeld door mijn bank, door een vrouw met een Barbie-achtige naam. Niet Barbie, zoiets, een dansende voornaam waarbij je je van alles voorstelde, strandpret, betoverende zonsondergangen, kortom zorgeloze omstandigheden. Haar stem hoorde daarbij, lachend en zoet, maar niet te. Ik was met iets bezig waarbij ik niet gestoord kon worden, maar ja, dan moet je de telefoon met rust laten.
Enge films, daar gaat het de laatste dagen vaak over, ook gisteren in deze krant. Komt ook door de dood van regisseur William Friedkin die The Exorcist maakte, de film over het door de duivel bezeten meisje. Vijftig jaar geleden! De halve wereld had het erover, zonder dat iemand die nog gezien had.
Als iets eigenlijk niet mag, ben je meteen geneigd te zeggen: “Maar er mag zo veel niet.” En dan doe je het toch. Een broodje paling is bijvoorbeeld hartstikke fout. Paling is een bedreigde diersoort. In de viswinkel hier in de buurt wordt die dan ook niet verkocht. Maar op de markt wel. Normaal houd ik me in, beperk ik me tot een haring, maar dat lukt niet altijd. En op het moment dat ik het broodje paling bestel, weet ik dat ik niet goed bezig ben, maar toch word ik niet geremd door spijt.
Wie het zei, weet ik niet meer, maar het was na de wedstrijd tussen Feyenoord en PSV, afgelopen weekend. Misschien een speler van Feyenoord, Hartman, tijdens het nagesprekje, misschien de trainer, maar waar het me om gaat is dat ik weer een woord cadeau kreeg dat ik niet kende: besefmoment. In dit geval was het besefmoment dat Feyenoord iets beter moet gaan spelen. Zo werd het uiteraard niet gezegd, nee, het heette hier `een stapje erbij’. Stapje erbij is ook erg sterk, maar haalt het niet bij besefmoment.
Er zijn mensen die zich nauwelijks van een wereld buiten hen om bewust lijken te zijn. Waarschijnlijk willen ze dat ook niet en hebben ze hun handen vol aan zichzelf. We zien ze lopen op straat met oortjes in, hun blik strak gevestigd op het mobieltje. We kennen de harde telefoongesprekken in bijvoorbeeld het openbaar vervoer. Je kunt er iets van zeggen, maar ze geven meedogenloos te kennen alles zelf wel uit te maken: “Waar bemoei je je mee?”
