Al een paar keer zag ik een film waarin acteurs (m/v/x) digitaal jonger waren gemaakt. Het valt enorm op dat het is gebeurd. Ik bedoel: je denkt niet dat je beelden van lang geleden ziet toen de acteur nog fris en fruitig was, nee, je vraagt je vooral af wat een digitale verjonging met iemand doet. En je constateert dat het niet echt werkt. De techniek moet nog verfijnd worden, wat binnen afzienbare tijd vast het geval is.
Gisteren lukte het me niet over het vertrek van Rutte te schrijven. Ook omdat hij nog niet vertrokken is. In zijn eigen woorden maandag: `Buitengewoon aardig wat er gezegd is. Maar de kist staat nog boven de grond, ik ga pas weg als er een nieuw kabinet is, het orgel speelt nog niet.’
Tijdens de Algemene Beschouwingen in september 2011 liep Jolande Sap, toen fractievoorzitter van GroenLinks, naar de interruptiemicrofoon met een stekkerdoos en stekker om daarmee de uitdrukking `ergens de stekker uit trekken’ te illustreren: ze trok de stekker uit de stekkerdoos. Daarmee bracht ze de zegswijze voorgoed om zeep.
Stel dat ik een eigen bedrijf zou hebben. Moet er niet aan denken, maar soms moet je aan iets denken waaraan je niet wilt denken, om helderheid in je hoofd te krijgen. Ik besef dat het niet gaat lukken, maar wil het toch proberen.
Hier bij het huis aan zee staan grote lavendelstruiken in de tuin. Ik houd van de geur en kleur ervan en kan er lang naar kijken, niet vanwege die kleur en geur, maar om het leven dat zich daarin afspeelt, hommels en vlinders zijn er onophoudelijk enthousiast in de weer. De dag na de storm ook ongelooflijk veel vlinders die geen vlinders waren, maar motten of wezentjes die aan de mot verwant zijn, bruin en enorm nerveus. Ik weet het niet zeker, want ik heb er geen verstand van. Een voornemen is dat ik me er binnenkort eens vol in ga verdiepen.
In de viswinkel sta ik na te denken over het avondeten als ineens een stem me om de nek vliegt: `Dat is een eeuwigheid geleden. Op straat zag ik al dat jij het was. Kom, geef me eens een lekkere knuffel.’ Veel informatie tegelijkertijd is dat! Inclusief een opdracht: lekkere knuffel.
Juichen zonder dat iemand het ziet, is een aangename manier van juichen. Voor jezelf dus, want niemand merkt het op, je houdt het allemaal lekker binnen.
In redeneringen kan ik soms verdwalen, vooral wanneer die vanzelfsprekend klinken. Voorbeeld: laatste dagen gaat het vaak over duurdere treinkaartjes in de spits. Is verzet tegen, wat bijna niemand onbegrijpelijk zal vinden. Bijna niemand, ja, maar sommige deskundigen wel. Ik lees wat hoogleraar ruimtelijke economie Erik Verhoef zegt: `Niemand kijkt ervan op als een hotelkamer in het hoogseizoen duurder is dan in het laagseizoen. Maar zodra het over vervoer gaat, vinden we dat onwenselijk.’
Zalm? Bij het ontbijt? Tijdens een diner zit ik tegenover de aardige man van een nichtje. We hebben het over voetballende (klein)zonen, een dynamisch gesprek. Vorige week vroeg hij bij het ontbijt aan zijn zoon (9) wat hij op zijn brood wilde. En toen vroeg hij om zalm. Een verbazingwekkend verzoek, want het jongetje haat vis, het eten daarvan, bedoel ik. Waarom was dat?
Met de monarchie heb ik niet veel, maar afgelopen weekend maakten we de kracht ervan mee, zaterdag, de toespraak van de koning, de beste die hij ooit hield, hoewel die op 4 mei 2020 ook niet mis was, toen hij zich uitliet over de rol van Wilhelmina tijdens de oorlog. Maar zaterdag was het meer en anders. Zijn woorden verdrongen de Koninklijke onzin van de dag ervoor: de jaarlijkse zomerfotosessie op het Zuiderstrand in Den Haag.
