Lang geleden dat ik in een huis was dat `een huisje’ wordt genoemd. In Nederland in dit geval. Wel in het buitenland, maar daar blijft een huis meestal een huis. Ik heb het over een vakantiehuisje, een huisje dat altijd een wat vluchtige uitstraling heeft. Daar schrijf ik dit stukje, terwijl de storm tegen de ramen raast. Op Texel. Er moet iets met je aan de hand zijn als je daar in januari in `een huisje’ gaat zitten. Ik ben er om `artistieke redenen’. Met een filmploeg. Die film gaat min of meer over mij, maar daarover ga ik nog niets zeggen. Komt nog wel, misschien.
Het apotheekgesprek is ook altijd een puntje. Ik bedoel niet het gesprek dat je met de medewerkers moet voeren, nee, je komt een vriend of bekende tegen. Net als in een ziekenhuis ben je terughoudend met je directe belangstelling. Misschien heeft de andere wel helemaal geen zin om over het doel van het bezoek te praten. Snap ik wel. Ook al heb ik iets vaags, ik houd het liever voor me. Als je het gaat uitspreken, lijkt het meteen veel meer dan het misschien is. Woorden maken het meeste groter.
In de trein van Amsterdam naar Nijmegen komt kort na vertrek een man de coupé binnen aan wie te zien is dat zijn leven niet helemaal op orde is. Hoe zie je dat? Ik weet het ook niet precies, maar geloof dat er zich een afstand manifesteert tussen hem en de werkelijkheid. Dat is te merken aan een wat boze, verwilderde blik en een erg losse dynamiek. Jaar of vijftig, schat ik. Hij heeft een grote tas bij zich die hij hard laat vallen naast de zitplaats waarop hij zich neerlegt – dat het woord, het lijkt niet op zitten wat hij doet: hij is duidelijk enorm vermoeid.
De vrouw van een vriend is onlangs regelmatig, ik geloof dagelijks, gaan breien. Daar had ze nooit tijd voor, ze heeft een erg drukke baan, maar ze doet het om tot rust te komen. De vriend zegt: `Het werkt.’ En hij houdt iets omhoog wat ze pas gebreid heeft: een pannenkoek. Van wol dus. Heb ik over gehoord: dat er veel nutteloze, grappige dingen gebreid worden, gebreide taartpunten, gebreide lippenstiften, enzovoort. Ik wil `leuk’ zeggen, maar zeg het niet, want weet niet of ik dat vind. Wat heb je nu aan een pannenkoek van wol?
Donderdag was het Wereldknuffeldag. Wist ik niet. En als ik het wel geweten had, was ik lekker binnen gebleven. Ik houd van voelbare genegenheid, maar koppel die graag los van knuffelen. Komt ook door het woord. Als je het drie keer achter elkaar uitspreekt, val je een beetje uit elkaar. Vergelijkbaar met knabbelen ( `Iemand een zoutje?’) en smikkelen. Het is persoonlijk uiteraard, maar ik kan er echt niet tegen. Natuurlijk weet ik wat de bedoeling is, maar als ik behoefte tot knuffelen voel, moet ik me meteen losmaken van dat woord.
Iedereen die weleens in Volendam komt, kent hotel Spaander. Deze week kwam het bericht dat het hotel de toiletten sloot voor Aziatisch gasten, want die maakten er een smerige bende van. Heel raar, maar ik ben dan zo nieuwsgierig wat die Aziatische gasten dan precies deden. En hoe het moest met die Aziatische gaten als ze in het hotel logeerden, want waarom zouden ze dat niet doen – het is een prachtig en gezellig hotel met veel kunst aan de muren. Maar het ging dus om Aziatische dagjesmensen die het hotel bezochten om een kopje koffie of zoiets.
Graag zie ik dat het vroege ochtendprogramma gepresenteerd wordt door Roos Moggré. Ze heeft iets zorgeloos, ook als ze een ernstig bericht te melden heeft. Dat ernstige bericht wordt er niet minder ernstig door, maar je weet: nog even en we zijn het alweer vergeten, sterker nog: misschien lachen we er wel om. In het leven van Roos Moggré wordt vast vaak gelachen.
Boter, Kaas & Eieren. Dat staat er in grote letters op het linnen tasje waarin ik mijn sportkleding in de vroege ochtend naar de fitnessclub vervoer, Het is een kort traject waarbij ik lichte steun behoef. Dat klinkt een beetje treurig, maar de vraag waarmee ik bezig ben, kan me beklemmen. Gelukkig zie ik de vrouw die ik vaker passeer terwijl ze met haar hond hardloopt. Ze zal iets jonger dan ik zijn en heeft zeer geavanceerde sportkleding aan. Ze kan bij wijze van spreken zo gelanceerd worden naar een niet al te verre planeet.
Dertien jaar geleden deed ik rijexamen, zeven keer om precies te zijn. De eerste vijf keer begon de examenrit bij een nare kantoortoren van het Centraal Bureau Rijvaardigheidsbewijzen, de laatste twee keer was het startpunt een wegrestaurant in een bosrijke omgeving. Het woord `faalangst’ viel niet. Na vijf mislukkingen ging je gewoon naar het wegrestaurant. Wel werd er over de examinatoren gezegd dat ze goed konden omgaan met nerveuze rijders. Ik lees dat het rijexamen voor faalangstige mensen steeds populairder wordt.
De volgende week gaan Geert Wilders en zijn aanhang verzetsspray uitdelen. In Spijkenisse, want ze willen protesteren tegen de opvang van meer vluchtelingen daar. Het liefst waren ze met pepperspray gekomen, maar dat is verboden, wat ik trouwens niet wist, maar uiteraard wel had moeten weten. De verzetsspray is een alternatief. Uit het spuitbusje komt een kleurstof. Vrouwen moeten het gebruiken wanneer ze belaagd worden door, wat Wilders noemt, `islamitische testosteronbommen’. Zouden er trouwens ook niet-islamitische testosteronbommen zijn?
