Altijd schrijf ik erover op een van de eerste dagen van het nieuwe jaar, maar nog nooit raakte ik er een aan. Nu moest ik wel, want het was gevallen en kon niet meer overeind gekomen. Ik heb het over het vleesgeworden goede voornemen, in dit geval een te zware man in een fonkelnieuw lichtblauw trainingspak en op sportschoenen die een dure indruk maken. Dit soort mannen zie je vaak in het straatbeeld als het jaar pas begonnen is. Meer mannen dan vrouwen.
Een groot onderwerp was het niet, maar het werd donderdag telkens opnieuw uitgezonden in het journaal, overdag: de kans de oudejaarsloterij te winnen was nog kleiner dan klein. Er kwam een wiskundeprofessor aan het woord die berekend had hoe klein: als je een munt omhoog gooit moet die 22 keer op dezelfde kant vallen. Ik ging dat dus meteen doen: 6 keer achter elkaar was het kop. Dan denk ik: 22 keer is toch niet zo héél raar. Dat ik me met deze kwestie bezighield kwam doordat ik had besloten die dag geen oudejaarslot te kopen. Normaal doe ik dat wel.
Het is maar hoe je het bekijkt. Je kunt zeggen dat deze december de maand was van de onverkochte winterjassen, maar `een vroege lente’ klinkt beter. Asperges, vlinders, bijen die nog steeds actief zijn, op de vensterbank zag ik net een parmantig vogeltje dat me aan de naderende zomer deed denken, maar ja, daar heb je het weer, ik heb nog steeds geen verstand van vogels – misschien moet het daar in 2016 maar eens van komen. De lente wordt spoedig in de kiem gesmoord, begrijp ik, maar even was het voorjaar in de winter.
Als je iets echt wilt, lukt het. Maar dan moet je het ook écht willen, met hart en ziel, bedoel ik. Zeggen dat je het wilt, is niet voldoende. Misschien moet ik het een beetje relativeren, een héél klein beetje, want soms kan het leven zich zo tegen je keren dat je niets te willen hebt. Nou ja, `niets te willen hebben’ is een rare manier van zeggen, want je hebt nooit niets te willen, maar het leven kan je omver blazen. En dan lig je daar met alles wat je wilt. Uiteraard probeer ik op een rijtje te zetten wat ik dit jaar graag wilde en wat daarvan gelukt is.
In de laatste dagen van het jaar zit weinig beweging. Ik mis die behoorlijk en was daarom blij met het NK schaatsen zondag. Ik keek niet, ik luisterde naar de radio. Dat vind ik vaak prettig, naar sport luisteren. Volgens mij ben je er actiever mee bezig dan wanneer je voor het scherm zit. Wat er het afgelopen jaar met Ireen Wüst was gebeurd, had ik niet scherp gevolgd, wel wist ik dat er van alles mis was gegaan. Gelukkig kon ze zich daarvan zondag herstellen. Ze vertelde van ver te komen. Het is lekker Ireen Wüst kort na een race te horen.
Je hoort er minder over: dat mensen elkaar `een beleving’ cadeau doen. Middagje sauna, bioscoopkaartje inclusief emmer popcorn, dat soort dingen. Het is mij nog nooit overkomen. Wel heb geoefend hoe ik moet kijken als ik zo’n cadeau krijg, maar het kan geen kwaad die blik altijd bij de hand te hebben. Medewerkers van een zwembad in Ede boden vluchtelingen een zwemuitje aan. Woord kende ik niet. Het sprong uit het bericht omhoog zonder dat ik de rest had gelezen.
Zag net een lijst van de beste cd’s van 2015. Maar één ervan had ik ook, terwijl ik toch muziekliefhebber ben. Is er iets met me aan de hand? Misschien een uitstekende vraag op deze dagen van Terugblikken & Vooruitkijken, want we kunnen er niet onderuit dat het dat soort dagen zijn. Het lijstjes met de beste cd’s is maar een van de vele lijstjes die ik overal aantref. Je zou zeggen dat het land in de ban is van bezinning, maar als je de straat op gaat krijg je die indruk niet. De meeste mensen worden door haast opgejaagd.
Gisterochtend ging het in een radioprogramma over de rijke vluchteling. Moeten we die geld vragen voor onze gastvrijheid? Aanleiding was uiteraard het standpunt van de Deense regering. Vluchtelingen mogen voor 400 euro aan geld of waardevolle bezittingen houden, de rest wordt afgepakt. O ja, mobiele telefoons mogen ze ook houden en andere voorwerpen die nodig zijn voor `een bescheiden levensstandaard’. Laatste details kende ik nog niet. Toen ik vorige week van de aanpak hoorde dacht ik: wat vernederend. Nu de aanpak genuanceerd is denk ik ook: wat ingewikkeld.
De eerste kerstkaart werd in 1843 verstuurd. Kerstkaart dus, nieuwjaarskaarten waren er al eerder, tweede helft vijftiende eeuw. Dit weet ik allemaal niet uit mijn hoofd, ik las het ergens. De kerstkaart is helemaal niet zo heel oud. Jammer dat die traditie nu al is verschraald. Ik ontving er dit jaar drie en meld dit niet om erover te klagen, het valt me alleen maar op. Via de mail komen berichten die vaag op kerstkaarten lijken, maar die zijn veel te uitbundig zijn en zeggen me daarom weinig.
Tegen het woord `knaller’ voel ik altijd verzet, in wat voor samenstelling dan ook. Kiloknaller bijvoorbeeld. Of, ik las het deze dagen, kerstknaller. Gaat dan niet om vuurwerk, maar om een nieuw kerstlied dat onmiddellijk populair wordt en dat we allemaal mee kunnen zingen. Ik weet nog niet of ik aan zo’n lied behoefte heb, maar wel dat ik hier thuis nooit zal zeggen: `Zeg, zet de kerstknaller nog even op.’ Om vervolgens tijdens het beluisteren ervan emotioneel naar de kerstboom te staren. Tijdje geleden belde een vage kennis op.
