Gisteravond was op televisie een programma te zien dat Krasse Knarren heet. Ik had er nog niet van gehoord, maar het is iets wat werkt, immers: derde seizoen. Ik keek niet, maar las er wel over: oude Bekende Nederlanders gaan bij elkaar logeren om over vroeger te praten. Zodra ik `Bekende Nederlanders’ lees verflauwt mijn belangstelling al, maar wel zag ik namen staan die het onschuldige televisieamusement van de jaren zestig opriepen.
Aan het woord moet ik nog wennen, maar waar het voor staat, spreekt me aan: ontspullen. Las er een artikel over en begrijp dat steeds meer mensen ermee bezig zijn, met het leger maken om je heen. Ik wil daarin niet doorschieten, maar merk wel dat het oplucht. Toen ik vorig jaar verhuisde, heb ik veel weggedaan, vooral veel dingen waarvan ik ooit dacht dat ze leuk voor later waren. Het was inmiddels al later geworden, maar ik vond er eerlijk gezegd niets leuks aan, voor zover `leuk’ van toepassing was. Hup, weg ermee!
Tot voor kort had ik nog nooit van Yezidi’s gehoord, terwijl ik toch veel lees over de wereld. Eerlijk gezegd ook niet van het Sinjargebergte. Laatst schreef ik hier dat het een vreemde, wrede zomer is. Het is ook een zomer vol vragen. Bijvoorbeeld: waarom kan een gezamenlijke actie van het westen geen einde maken van de vernietigende opmars van de IS, voorheen ISIS? Het is toch geen intern conflict? Het gaat toch om een terreurgroep? Kan best zijn dat het antwoord op deze vraag begrijpelijk is, maar dat weet ik niet zeker. Waarom weet ik dat niet zeker?
Al een paar keer las ik erover, zaterdag weer, over een kattencafé dat binnenkort in mijn woonplaats wordt geopend. Er zijn er ook in Parijs, Londen, München, Berlijn en Tokio. Ze zijn populair. De opzet is simpel: in het café worden thuisloze katten gehuisvest en er mogen uiteraard ook mensen komen die het prettig vonden zich in de nabijheid van katten op te houden en daarbij ook iets te drinken. Dit is een monter stemmende omstandigheid. Dat weet ik uit ervaring. Regelmatig dronk ik een paar glazen wijn met uitzicht op een spinnende kat.
Nog steeds houd ik niet zo van opera, maar toen ik voor het eerst Christina Deutekom hoorde zingen, dacht ik dat ik dat vast ooit zou doen. Het was nogal overweldigend. Ik hoorde haar op de radio als de Koningin van de Nacht, ze zong dat beroemde stuk waarvan ik niet weet hoe het heet. Ik wist dat de ouders van een vriendje van die opera een langspeelplaat hadden, met Christina Deutekom dus. Die mocht ik lenen. Telkens opnieuw draaide ik dat beroemde lied – of moet ik aria zeggen? Ik had hetzelfde als met befaamde atleten die 100 meter rennen.
Van bijna niets weet ik wat het kost. Niet omdat het me niet interesseert of dat het me niets uitmaakt, maar ik heb geen geheugen voor geld. Soms gaat het in gesprekken over de financiële huishouding in het algemeen en dan praat iedereen zorgelijk. Ik voel dat het een belangrijk onderwerp is, maar toch verveel ik me een beetje en dan zeg ik dat het toch wel meevalt, zonder dat ik weet wat er precies meevalt. Dat hebben de anderen ook wel in de gaten en dan zegt er iemand: `Jij weet niet eens wat een brood kost.’ Die woorden treffen me als een draai om de oren.
Ah, gelukkig weer een onderzoek: wat is de grootste ergernis tijdens een romantische date? Wanneer zijn we trouwens `afspraakje’ of `ontmoeting’ gaan vervangen door `date’? `Date’ klinkt iets kordater, dat wel, maar toch vind ik het moeilijk uitspreken: `Heb je misschien zin in een date met mij?’ Terug naar het onderzoek: grootste ergernis is smakken tijdens het eten. De onderzoekers gaan er dus vanuit dat je meteen naar een restaurant gaat als je in een date verzeild bent geraakt. Ik merk dat ik niet meer zo op de hoogte ben van de gang van zaken.
Wat ik vaak heb is dat er iets in mijn hoofd blijft zitten zonder dat ik weet waarom. Ik heb nu niet over hersens, maar iets wat ik las of hoorde. Zondag was ik in Nijmegen op een pannenkoekenboot voor een korte bootreis voor lezers en lezeressen van deze krant. Pannenkoeken speelde tijdens dit tochtje geen rol, het ging om schrijvers die iets vertelden over hun werk en daaruit voorlazen. Dat kan niet met volle mond. Luisteren blijkbaar ook niet. Ik zag immers niemand met een pannenkoek in de weer, maar misschien heb ik niet goed gekeken.
De toekomst vraagt soms om werkzaamheden die ik lastig vind. Zo moet ik deze dagen een sinterklaasverhaal schrijven. Verschijnt pas in november, maar moet deze week wel af. Als het regent, liefst hard, is dat nog wel te doen, want dan bedenk ik erbij dat er ook een wind is die ik door de bomen hoor waaien. Maar als dat niet zo is, moet ik zelf voor sfeer zorgen. Ik zet bijvoorbeeld een cd met sinterklaasliedjes op. Mijn werkkamer grenst aan een binnenplaatsje waarvan mijn buurvrouw ook gebruik maakt.
Verdwalen kan aangenaam zijn. Ik schreef het hier al vaker. Behalve natuurlijk als je haast hebt, maar het is ook aangenaam zo min mogelijk haast te hebben. In de auto leidt de Ton Tom je door een vreemd landschap of door een vreemde stad, want dat vinden we handig. Je hebt nooit meer ruzie met degene die de kaart leest. Ruzies vreten energie, maar kunnen een verfrissende uitwerking hebben als ze voorbij zijn. Als je verdwaalt kun je veel verrassends ontdekken. Er komen nu ook schoenen waarvan de zolen je de weg wijzen. Ik hoorde het in het journaal van gisterochtend.
