De broer, Marten Fortuyn, zegt: `Straks wordt een halvegare, een einzelgänger en een narcist met asperger op de bevolking losgelaten.’ Voordat hij Pim vermoordde moet hij dat ook zijn geweest, denk ik, maar toen hadden wij er als bevolking geen last van. Ik merk dat ik zo weinig van Volkert van der G. afweet. Waarom hij tot zijn misdaad kwam bijvoorbeeld. Misschien was dat destijds bekend, maar ik ben het vergeten. Wat hij deed in het dagelijks leven. Iets met de natuur, geloof ik. Wel denk ik na over wat straf met mensen doet of kan doen. Straf heeft een bedoeling.
Het was een groot voorrecht, in 2002 mocht ik Nelson Mandela van een beetje dichtbij meemaken. Niet gesproken, ook geen hand gegeven, van een afstandje. In Carré waar hij het middelpunt was van een feestelijke middag. Ook was er de man die hem op Robbeneiland bewaakte. Die hoorde ook bij het feest. Wat me aan Mandela vooral opviel, was zijn bescheidenheid. Natuurlijk wist hij dat hij van onze tijd een betere tijd had gemaakt, maar ik denk dat hij zeer besefte dat iets van zijn grote kracht ook zachtmoedigheid was. Daar hoorde die bescheidenheid bij.
In mijn woonplaats is de zondag altijd koopzondag. Ik ben er geen voorstander van. Niet vanwege God, maar er mag best een dag zijn waarop er niets of nauwelijks iets gekocht kan worden. Het woord staat me ook tegen. Er zit nare dwang in. Alsof het moet, kopen. Het rare is dat de kopers op koopzondag er ook zo uitzien, mensen met grote koopogen en een nerveuze koopdynamiek. Zelden zie je blij koopgedrag, wat op bijvoorbeeld donderdag wel valt waar te nemen. Dat komt natuurlijk ook doordat kopen op koopzondag ook een gevecht tegen de verveling is.
Eergisteren keek ik even naar Pauw & Witteman en ik vond meteen dat het te lang over Gordon en racisme ging. De Chinese en, ik geloof, Koreaanse vrouw nam ik natuurlijk serieus, maar ik had last van de aanwezigheid van Gordon in het gesprek. Hij was er niet lijfelijk, maar toch onontkoombaar. Rita Verdonk zat ook aan tafel en die zei lange tijd niets, maar we wisten dat ze dadelijk vast iets ging zeggen en daar zag ik persoonlijk erg tegenop, want haast iedere gedachtewisseling wordt náár als Rita Verdonk een duit in het zakje doet.
Een dingetje. Een gek dingetje, om precies te zijn. Zat al bijna twee jaar in mijn hand. Daarom moest ik vrijdag naar de plastische chirurg, een aardige vrouw met wie je zo op een terras aan zee champagne zou willen drinken. Maar dat was vrijdag niet aan haar orde. Eerst legde ze mijn hand open en daarna bogen zij en een assistente (ook terras en champagne) zich over de kwestie die nu zichtbaar was geworden. En toen zei ze het: `Gek dingetje.’ De assistente herhaalde die woorden. Ze spraken die niet ernstig uit, eerder op de toon die bij een gek dingetje hoort.
Vaak ben ik in het openbare leven, maar in de hele Sinterklaastijd heb ik Sint zelf nog geen enkele keer gezien. Toen ik zondag in een warenhuis was, liep daar een dweilorkest dat uit Zwarte Pieten bestond, een bonte bende, maar zonder Sint in de buurt is het toch een magere gebeurtenis. Ik was daar natuurlijk om cadeautjes te kopen. Vorig jaar om deze tijd ook, maar het lijkt ineens ontzettend lang geleden. Toen trok ik er daadkrachtig op uit na de verlanglijstjes te hebben bestudeerd, en keerde na een paar uur voldaan terug.
Sommige woorden hebben het moeilijk. Doordat we er slordig mee omgaan. Te losjes misschien. Vaak spreken we ze te snel uit, terwijl het meestal om woorden gaat die om enige innerlijke voorbereiding vragen. Ik noem er een paar: respect, integer, racisme. `Beleving’ komt ook in de gevarenzone. Paar dagen geleden hoorde ik een man in een radioprogramma over `het belevingsgebeuren’ spreken. Man had een sauna met van alles om die sauna heen en zei dat het om het belevingsgebeuren ging. De verslaggever die met hem in gesprek was, gaf hem geen draai om zijn oren.
Wie wil er nog iets weten over Edwin de Roy van Zuydewijn? Toen hij met een nichtje van onze vorige koningin trouwde, beweerde prins Bernhard: `Deze man is een vijandig projectiel dat onschadelijk moet worden gemaakt.’ Daarom moest de Dienst Koninklijke en Diplomatieke Beveiliging onder zoek naar hem doen. Dat is een ander veiligheidsdienst dan de Algemene. Die Koninklijke dienst heeft vastgesteld dat Edwin de Roy van Zuydewijn geen veiligheidsrisico’s voor het vorstenhuis veroorzaakte. Staat in een brief van de premier.
Terwijl de wind gisteren steeds harder door de bomen begon te waaien (hier in huis zelfs waaide de wind), moest ik alles nog regelen voor het heerlijk avondje. Ieder jaar neem ik me voor dat anders te gaan doen, zoals mijn moeder vroeger. Die had volgens mij in oktober alles al in huis. Nu vind ik dat wat vroeg, maar op de laatste dag is weer het andere uiterste. Over iets wat mijn eigen schuld is, klaag ik nooit. Nu dus ook niet, waarom zou ik, ik vind het ook wel iets hebben. Laten we het alsjeblieft aangename nervositeit noemen.
Zaterdag bezocht ik een verzamelbeurs in Utrecht, een onvoorstelbare manifestatie ter grootte van een ambitieuze groeigemeente. Mensen verzamelen véél. Ik denk dat een verzameling rustgevend kan zijn, maar spreek niet uit ervaring, want ik ben niet fanatiek. Wel bemachtig ik graag voorwerpen omtrent de avonturen van Kuifje. Daar doe ik soms mijn best voor. Ook heb ik belangstelling voor inktpotten en -potjes van lang geleden, maar dat is altijd een vaag project gebleven.
