Terwijl ik op weg ben naar een lezing en een en ander op een rijtje zet, merk ik ineens dat ik wat ben vergeten, drie velletjes aantekeningen. Geen ramp, ik ken ze min of meer uit mijn hoofd, maar ik heb ze er graag bij, voor zekerheid. Veel is `voor de zekerheid’.
Jano van Gool
In de Pers
Recent
Er zijn nog geen toneelstukken toegevoegd
Decoratie
Voor het raam van een café hangen Zwarte Pieten. Geen echte, versiering. Die hebben er zin in, denk ik, maar ineens dringt tot me door dat het ook wel een standpunt kan zijn: wij zijn hier in dit café niet tegen Zwarte Piet. Ik lees dat er in een ziekenhuis in Amsterdam juist geen Zwarte Pieten-versiering wordt opgehangen, want ze willen daar niemand schofferen. Er komt wel decoratie, maar die is neutraal. Graag zou ik even een kijkje nemen, want ik ben benieuwd naar hoe die neutrale decoratie eruitziet (iets met leuke kurken?). Op de radio hoorde ik een interview met een tegenstander van Zwarte Piet en die zei dat hij de intocht komend weekend niet zou verstoren. Een fractie van een seconde knikte ik tevreden, maar toen vond ik het bericht even deprimerend als wanneer hij bekend had gemaakt dat hij wél zou gaan rellen. Ik wil het er helemaal niet meer over hebben, heb ook geen zin meer in redelijk argumenten voor en tegen. Het enige wat me nog interesseert is waarom het dit jaar een groter punt is dan vorig jaar en een paar jaar daarvoor. Toen was het ook al een kwestie, maar nog niet zo’n nare als nu. Ik vraag me altijd af wat het over deze tijd zegt. En dat ik me dat afvraag komt ook doordat ik het gevoel heb dat ik een beetje wegzak in de tijd waarin ik leef, dat ik niet weet waar ik moet beginnen als ik er kanaliserend over wil nadenken. Naar het Sinterklaasjournaal heb ik nog gekeken. Ik ben tégen, want ik vind dat er te veel gedoe in voorkomt, maar misschien moet het me dit jaar meer interesseren.
Columns
-
-
Het boek van Marjolein Faber, Mij krijgen ze niet klein, zal ik niet lezen. Ik houd niet van boeken waarvan de titel de afloop verraadt. Bovendien heb ik wel wat anders te doen.
-
Toen ik drie jaar was, lag ik in het ziekenhuis. Toestand was ernstig, hersenvliesontsteking, benen waren verlamd, wat jammer was want nog niet zo lang ervoor had ik lopen geleerd, is later weer goed gekomen. De meeste medische handelingen staan me niet meer zo bij, wel herinner... lees meer
-
Natuurlijk kun je de zon geen gedrag toeschrijven, maar in de herfst is dat anders dan in de zomer, minder opdringerig, zachtmoedig, ja. Hoort ook bij het seizoen, waarin we met onze neus op de vergankelijkheid van veel worden gedrukt. Het licht hoort erbij, de geuren ook.
... lees meer -
Nog nooit had ik met een deurwaarder te maken. Afkloppen. Ik ken er zelfs niet een. Er hangt iets dreigends om dat beroep, ik bedoel dat je nooit fluitend koffie gaat zetten wanneer je weet dat de deurwaarder dadelijk aanbelt. Als je dat al weet. Ik geloof dat ze ook ineens bij... lees meer
-
Je wordt er niet vrolijk van. Sommige mensen zeggen dat als ze iets heel erg vinden. Laatst hoorde ik een gesprek tussen reizigers die door Afrika waren getrokken. Ook Oeganda hadden ze aangedaan en daarover zeiden ze: “Je wordt er niet vrolijk van.”
Uiteraard spitste ik de... lees meer -
Gewone mensen bestaan niet. Soms lucht het op dat te zeggen, niet altijd. Maar hoe dan ook: niets is gewoon.
Ik houd van boeken of films waarin mensen van wie iedereen denkt dat ze gewoon zijn, ineens iets ongewoons doen, waardoor ze boven alles uit stijgen of gevaarlijk w... lees meer -
Wat als je iemand wakker maakt die geen zin heeft wakker te worden? Nee, eerst had ik een andere vraag, ook een interessante - en dan bedoel ik uiteraard het antwoord.
Ik zit in de trein en iedereen om me heen is met het mobieltje bezig. Ook in de wachtkamer van de polikli... lees meer -
“Eindelijk kan het grote genieten beginnen.”
Ben op bezoek bij kennis die voorgoed afscheid heeft genomen van een school waaraan hij bijna veertig jaar verbonden was. We drinken een glas en dan zegt hij het, van dat grote genieten. Ik schrijf het met hoofdletters, Het Grote... lees meer -
“Beetje als Dracula. Zo zag je eruit.”
“Dracula?”
“Ja. Met twee van die rode strepen uit je mondhoeken.”
Ik vraag waar dat was. In Leeuwarden. Wat deed ik in hemelsnaam in Leeuwarden? O ja, lezing, met aangenaam diner na afloop. Ergens tijdens dat eten moest ik ho... lees meer -
Zondagavond zag ik beelden van de uitvaart van Charlie Kirk. Stadion vol rouwenden. President van het land erbij, min of meer zijn hele regering, ontzettend veel biddende mensen, wat zegt het over onze tijd?
Charlie Kirk had ik niet zo gevolgd voordat hij werd vermoord. Wis... lees meer -
Is altijd zo geweest dat ik snel ontroerd ben, voor mij dus een leeftijdloze emotie. In mijn kindertijd was ik paar dagen overstuur van de film Bambi. Nog steeds heb ik het regelmatig bij films, maar ook bijvoorbeeld bij tere dynamiek in een dansvoorstelling. Váák door... lees meer
-
Hoe lang is nog even? Als onze premier aan het hardlopen is in de vrije natuur, ver weg van de ontstellende bedomptheid van zijn werkvloer, zal hij vast vaak denken: nog even en dan ben ik er vanaf.
-
Gisterochtend om een uur of zeven sta ik in de deuropening om de vuilniszak naar de hoek te brengen. Moet in een autovrije straat. Vuilniswagen mag er ook niet in.
Het is mijn eerste contact met de buitenwereld, daarom moet ik even om me heen kijken, naar de huizen aan de... lees meer -
Er zijn veel zinnetjes met een vaag alarmerend karakter. Meestal worden ze terloops uitgesproken. Bijvoorbeeld: “Het is er nog niet van gekomen.”
Bijna altijd gaat het dan over iets dat er al lang van had moeten komen, maar ja, zogenaamd geen tijd, andere dingen te doen, la... lees meer