Op welke Vierdaagsedag het was, weet ik niet meer, wel dat het in de buurt van Groesbeek was. Een onbelangrijke herinnering, maar misschien is geen enkele herinnering onbelangrijk als blijkt dat die nog ergens leeft en ineens wakker gemaakt kan worden. Ja, herinneringen die blijven bestaan en niet met stille trom verdwijnen onder het zand van de tijd, zullen vast een betekenis hebben. Ik was zeventien en had een huilend hart, want een meisje had me de bons gegeven. Een enorme bons, mag ik wel zeggen, want alles deed pijn.
Was natuurlijk het gesprek van de vroege dag, gisterochtend, in de kleedkamer van de fitnessclub. We waren allemaal met de aanslag op Trump wakker geworden. Zijn van die beelden die je een paar keer moet zien. Je bent op buitenlandse televisiezenders aangewezen, op de Nederlandse is het een dommelende zondag.
In deze krant stond gisteren een benauwend artikel over tolwegen en tolpoortjes in Europa. Een woordvoerder van de ANWB beantwoordde vragen en ik besefte meteen dat ik bijna alle antwoorden razendsnel zal vergeten. Ook omdat er iets in mij leeft dat zegt: “Zien we tegen die tijd wel.” Met die opvatting breng ik mezelf te vaak in moeilijkheden.
Gisterochtend liep ik vrij vroeg naar de fitnessclub en vond dat ik alsjeblieft niet moest overdrijven, niet denken dat er een nieuwe fase in het jaar was aangebroken, een ándere orde van de dag. Zo is het niet, alles gaat gewoon door. Uiteraard kwam ik buren tegen die op weg gingen naar hun werk. We knikten elkaar toe, maar het was een begroeting die afweek van de gangbare. Ja, we knikten als mensen die wat te verwerken hadden en ook van elkaar wisten dat ze dat deden. Een vorm van gespannen verbondenheid.
Herinneren we ons nog dat we niet eens zo lang geleden in de auto op weg naar een vakantiebestemming met landkaarten werkten? Een reed, de ander `deed’ de kaart. Vaak was er sprake van een spanningsveld. “Zal ik nu door Arras rijden of eromheen?” “Volgens de kaart moeten we hier rechtsaf.” “Ja, maar…” “Zeg, wie heeft hier de kaart?” Daarna was het een halfuur ijzig stil in het voertuig. Nou ja, af en toe een bitse aanwijzing: “Op die rotonde dus naar links.” Vooral dat dus klonk erg beroerd.
De straat hier is nu drie jaar autovrij. Hoe het was toen er nog verkeer doorheen reed, kan ik me niet meer voorstellen. De straat is anders geworden, een langgerekt plein. Bewoners hebben hier en daar tuintjes aangelegd. De stad om de straat heen is druk, maar hier heerst rust. In een autovrije straat staan natuurlijk ook geen auto’s geparkeerd, ze kunnen er niet eens in, aan beide kanten staan paaltjes, rood-wit van kleur. Die zijn uitneembaar, maar dat moet met een sleutel gebeuren. Twee straatbewoners hebben die sleutel, wat hun een zekere positie geeft.
“Je hebt goede benen,” zegt mijn huisarts na aandachtige inspectie. Goed zo, denk ik, toch niet voor niets gekomen. Compliment tilt de dag op. Ik kan niet altijd uitleggen hoe het precies zit met een klacht en ook om die reden ga ik niet voor al te vage kwesties of kwestietjes naar mijn huisarts, hoewel ze iemand is bij wie je graag even toeft. Nu was er iets aan de hand wat ik vooral tijdens het autorijden merkte, irritante sensatie in linkerbeen, maar ja, daar kun je natuurlijk mee op het consult komen: “Een soort irritante sensatie.”
Spaanse volkslied zou wat voor ons elftal zijn geweest. Hoefde niemand mee te zingen, want het heeft geen woorden. Nou ja, vroeger wel, maar die waren van Franco of namens Franco, dus uit een tijd die gelukkig voorbij is. Is een volkslied zonder woorden nog wel een lied? Misschien is die vraag niet belangrijk. In de 19de eeuw schreef Mendelssohn een paar `Lieder ohne Worte’ en daar luister je graag naar.
Op een druk kruispunt hier in de buurt moesten aankomende agenten om de beurt oefenen in het handmatig regelen van het verkeer. Ze waren duidelijk goed geïnstrueerd, maar het bleek toch geen eenvoudige aangelegenheid. Ik bleef staan kijken, niet ver van twee oude rotten in het vak die de leiding hadden.
Met het woord bemoeien is het merkwaardig gesteld. Beetje wankel, soms is het gunstig, vaker niet. “Ik ga morgen verhuizen. Wil jij je er alsjeblieft mee bemoeien?” Dan zeg je dat je die hulp hard nodig hebt. Ook natuurlijk doordat je er alsjeblieft bij zegt. Bemoeien is hier essentieel. Zonder die bemoeienis loopt de verhuizing waarschijnlijk slecht af. “Ik ga morgen verhuizen. Wil je je er niet mee bemoeien?” Dan zeg je: blijf uit de buurt, je hebt niets te maken met wat ik morgen allemaal ga doen.
