Rond het middaguur is weer het prachtige, aandachtige radioprogramma van Frits Spits te beluisteren: De Taalstaat. Vaste rubriek erin is een luisteraar die belt met een woord dat vergeten dreigt te worden. Vergeetwoorden, zo heten die altijd wat oude woorden, die meestal een kalmerende schoonheid hebben. Of het aan de orde is geweest, weet ik niet, ik kan niet altijd luisteren, maar een vriend had het deze week over `uitspanning´. Als ik spontaan de betekenis ervan zou moeten geven: goedmoedige horeca in de vrije natuur.
Nog niet zo lang geleden: in het journaal zien we onze demissionaire premier lachend en levendig als altijd de grote Europese vergaderzaal binnen swingen. Hij loopt op een groepje af, plukt daar letterlijk een vrouw uit, volgens mij een premier van een Baltische staat, neemt haar dwingend mee naar een stil plekje, kust haar vervolgens ontzettend hartelijk en snijdt dan een kwestie aan, hun gezichten dicht bij elkaar. Je ziet meteen dat daar spijkers met koppen worden geslagen.
Interessant op een onverwacht moment anders dan anders naar je omgeving te kijken. In dit geval vanuit een pashokje in de broekenwinkel. Pashokje is een te groot woord, daarvoor is het te klein, het is meer een kast afgesloten door twee klapdeurtjes.
Je hebt twee soorten dromen. Die je in je slaap overkomen en dus wel degelijk gebeurtenissen zijn, ook al zijn die soms moeilijk of niet te begrijpen. Ik vind dat je nooit mag zeggen: “Het is maar een droom.” Dat laatste is meestal wel het geval met de andere dromen die ik nu bedoel. Misschien mag je ze dagdromen noemen, maar die aanduiding is hier nu wat te losjes.
Nederlanders kopen massaal kleding bij webwinkels. En retourneren die vaak, niet zelden gebruikt. Zelf ga ik graag naar een winkel met een deur en iemand die je vraagt of je hulp nodig hebt. Heb je altijd nodig, daar en overal. Eén keer maakte ik een uitzondering. Zwembroek.
Sommige mensen zijn er goed in: praten over lichamelijke klachten. Wijzen ze streng naar een lichaamsdeel dat het moeilijk heeft, met specifieke toelichting: “Ja, altijd als ik ga zitten, vooral op een wat lage stoel. Net alsof er iets verschuift in mijn rug. Als ik zit, geen centje pijn, maar dan zie ik wel op tegen het opstaan. Dan heb ik het weer.”
Aan Internationale Vrouwendag, gisteren, heb ik te weinig gedaan. Of misschien toch door de dag te beginnen met een artikel in deze krant over gewenste intimiteiten. Nuttig daarover na te denken en die gedachten te betrekken bij je behoefte of neiging mensen, ook mannen, aan te raken, waarbij ik meteen noteer dat ik zelf nogal aanrakerig ben. Was blij te lezen dat therapeut Jesse Boon zegt dat het aanraken in onze natuur zit.
Bij de uitgang van de supermarkt herinner ik me dat ik lippenbalsem had moeten kopen, Labello. Bij de servicebalie vraag ik of ze dat hebben. Het servicemeisje zegt dat ik het in de winkel boven de shampoo kan vinden. Of ik mijn volle boodschappentas hier mag laten staan? Mag.
Nog nooit ben ik in de Keukenhof geweest. Ik dénk ook nooit aan de Keukenhof. Dat die 75 jaar bestaat, wist ik dus ook niet. Door een berichtje van PostNL ben ik op de hoogte. Die viert dat jubileum. Je kunt postzegels bestellen met bloemen erop, `fleurige hoofdrolspelers’. De leus is: `Breng je post tot bloei.’ Over die woorden is nagedacht. Ik ben zelden een kniesoor, geloof ik, maar nu wel, want ik mompel fel: bezorg die post nu maar gewoon, zorg dat we daarop mogen rekenen, klaar.
Hoe sta je er zelf in? Die vraag moet je je een paar keer per dag stellen, als je tenminste als mens van wanten wilt weten. Ik kan er niet onderuit paar keer per week berichten te lezen over Nederlanders en overgewicht. En de rol die ongezond eten daarin speelt. Hoe sta ik daar zelf in? Deze week kwamen zangeres Beatrice van der Poel en ik terug uit het hoge noorden waar we onze voorstelling Montere Weemoed speelden. De tournee is al lang afgelopen, maar zo nu en dwarrelt er nog een boeking binnen. En we vinden het leuk, dus waarom niet.
