Ergens moet een korte, zeer korte film zijn waarin te zien is hoe ik aan het vechten ben, fysiek, met een studente van de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam. Op haar verzoek. De film maakte deel uit van een `performance project’ voor haar eindexamen. Jaar of vijftien geleden, of langer, gaf ik één middag in de week les op die Hogeschool voor beeldende kunst en vormgeving. Nog nooit maakte ik zo veel chaos mee, maar veel fascineerde enorm. Overal in het gebouw gebeurde iets ongekends.
Wanneer ben je een gewone jongen? Je hoort het dikwijls: “Hij is een gewone jongen gebleven.” Bijvoorbeeld een enorm geslaagd zakenman, vier landhuizen in zonnige landen, eigenaar van een voetbalclub, een kolossaal jacht in de haven van Nice en aan iedere arm een betoverend mooie, mislukte zangeres: “Hij is een gewone jongen gebleven.” Is een gewone jongen wat anders dan een gewoon meisje? Over een vrouw hoor je niet zo vaak: “Ze is een gewoon meisje gebleven.” Maar misschien is geen enkel meisje gewoon. De meeste jongens in principe wel.
Ondersteboven raakte ik er niet van, maar ineens besefte ik dat ik nog nooit een cursus heb gevolgd, ook niet schriftelijk. Waarschijnlijk omdat ik het te druk had met van alles waarvoor geen cursus nodig was. Ik wéét dat er cursussen zijn die mijn leven makkelijker hadden gemaakt. Niet dat ik veel te klagen heb over dat leven, maar bijvoorbeeld een cursus Klusjes In Huis zou niet gek zijn geweest. Of een cursus Communiceren Met Instanties.
Een fascinerende beroepsgroep is die van de adviseurs. De consultancybureaus. Het gaat niet goed binnen een bedrijf of instelling, hup, er wordt een adviseur in de arm genomen, een man of vrouw die met wakkere oogopslag, kordate tred en een laptop onder de arm de werkvloer betreedt en na drie dagen alvast met één advies komt: “Jullie moeten leren beter te luisteren naar elkaar. Horen jullie: luis-ter-en.” En de kassa rinkelt parmantig.
Tijdje geen televisie gekeken, gisteren wel en toen zag ik twee reclamefilmpjes van supermarkten die onze oranjekoorts moeten verhogen. Voor wie, zoals ik, niet van de kleur oranje houdt, vallen ze niet mee, ook omdat ze erg vol zijn: er gebeurt te veel, er is te veel te zien. Ook is er veel lawaai, maar dat kan waarschijnlijk niet anders, hoort bij voetbalvreugde.
Vriend van me zegt dat hij de rest van de week vrij neemt. Als iemand zoiets zegt, is het vaag de bedoeling dat je dan vraagt wat hij gaat doen. Vraag ik. Hij heeft ook zin in die vraag, want hij antwoordt vol vrolijke daadkracht: “Lekker klussen.”Dat zijn woorden die ik nooit uitspreek. En dat betreur ik. Het lijkt me aangenaam, ja ontzettend bevredigend als je klussen lekker vindt.
In televisieland beginnen vakanties vroeg en eindigen wanneer je de herfst al een beetje kunt ruiken, de geheimzinnige geur van alles wat voorbijgaat. Vind ik niet erg, want voor de meeste uitzendingen heb ik geen belangstelling. Doet er niet toe, maar graag noem ik een uitzondering als Tussen Kunst & Kitsch. Daar ga ik graag voor zitten en na afloop is alle haast en druktemakerij uit mijn hoofd.
Ben achter met bioscoopbezoek. In mijn agenda staat een lijstje van films die ik per se wil zien, bijvoorbeeld een Franse film met een Engelse titel: The Beast. Ik herinner me de recensie die ik erover las. Een van de hoofdpersonen wordt gespeeld door Léa Seydoux. In de recensie stond: “Ze heeft een soort tijdloze schoonheid en wat erg helpt: een charmant spleetje tussen haar tanden.”
VZojuist reserveerde ik in een theater hier in de buurt een voorstelling. Is altijd een heel karwei met inloggen en een wachtwoord en een account en weet ik veel, maar ik zet gewoon door, ik wil niet achterlijk zijn. Ik ga er wel hardop van praten en hoor mezelf geen fijne dingen zeggen, maar dat hoort er nu eenmaal bij. In de agenda van dat theater zag ik ook de nieuwe show van Tineke Schouten staan. Daar zal ik niet heen gaan, maar als altijd was ik wel benieuwd naar de titel. En die stelde me niet teleur: De Schouten Schoenen.
Beetje zenuwachtig was ik wel, dinsdagmiddag, vlak voordat de nieuwe premier aan ons werd voorgesteld. Niet zo zenuwachtig als hij, maar toch. De komende, laten we zeggen, zes maanden wordt hij de leider van het land. Is niet niks. Hij kent Den Haag door en door, maar je zag toch dat hij even moest wennen aan omgang met de media. Zal ongetwijfeld veranderen, maar hij hoeft ook weer niet te gewiekst worden.
